Έφτανε μόνο μια φράση που άκουσα στο δρόμο για να μπω πάλι σε σκέψεις, αγαπημένε μου αναγνώστη. Όχι ότι δεν το γνώριζα, αλλά όταν το ακούς είναι σαν εκείνη τη στιγμή κάποιος να σου χτυπάει μια καμπάνα, προσπαθώντας να σε επαναφέρει στην τάξη. «Όλοι περαστικοί είμαστε από εδώ» ήταν η φράση. Συμφωνώ. Περαστικοί εμείς, περαστικά όμως είναι και όλα όσα ζούμε.
Δεν ξέρω αν φταίνε οι γρήγοροι ρυθμοί που ζούμε, αλλά νομίζω ότι οι καταστάσεις έχουν βρει τον γρήγορο δρόμο να τσουλάνε και να μας κάνουν εύκολα να ξεχνάμε. Τουλάχιστον τα λιγότερο επουσιώδη. Σκεφτόμουν, ότι αν από την αρχή βάζαμε στο μυαλό μας πως ότι και αν κάναμε σε αυτή τη ζωή, οι πράξεις μας δηλαδή, θα καθόριζαν και αυτό που είμαστε, νομίζω ότι θα προσπαθούσαμε λίγο περισσότερο έτσι ώστε να φέρναμε τα πράγματα σε πιο ίσιο δρόμο. Δεν θα ανοίγαμε το στόμα μας να μιλήσουμε προτού πρώτα σκεφτούμε, αναλογιζόμενοι αν αυτό που θα πούμε πληγώσει αυτόν που θα το ακούσει. Νομίζω ότι έτσι θα ήμασταν κάπως καλύτεροι άνθρωποι. Άνθρωποι που δεν θα ξεχνούν. Που δεν θα περιμένουν να πάρουν για να δώσουν. Που κάθε μέρα θα προσπαθούσαν να κάνουν μια καλή πράξη ή να δείξουν ευγνωμοσύνη.
Που δεν θα ξεχνούσαν ποτέ τους καλούς τους τρόπους. Που θα βάδιζαν με βάση τις αρχές και τις αξίες τους. Για κάτσε λίγο και σκέψου. Πότε ήταν η τελευταία φορά που είπες ή που άκουσες ένα απλό «ευχαριστώ»; Πόσο δεδομένο έχουμε στο μυαλό μας ότι ο άλλος ότι κάνει για μας, μας το χρωστάει για κάποιο λόγο. Πόσο γελασμένοι είμαστε. Κανείς και σε κανέναν δεν χρωστάει τίποτα. Κανείς δεν έχει την υποχρέωση να μας προσφέρει το παραμικρό. Πόσο μάλλον να μας αγαπήσει. Την αγάπη και την εκτίμηση προς το πρόσωπο μας θα πρέπει να του την εμπνεύσουμε και να φανούμε αντάξιοι της. Πρέπει κάποια στιγμή να μάθουμε να εκτιμούμε. Να λέμε ευχαριστώ και να το εννοούμε.
Να νιώθουμε ευχαριστημένοι που υπάρχουν άνθρωποι που μας δίνουν όσα χρειαζόμαστε, ακόμη και όσα δεν. Να νιώθουμε ευγνώμονες που έχουμε στο πλευρό μας άτομα που ήταν εκεί ακόμη και όταν θεωρούσαμε ότι δεν τους χρειαζόμασταν. Που έμειναν στη ζωή μας από εκτίμηση προς το πρόσωπο μας. Να τους ευχαριστείς αυτούς τους ανθρώπους. Να τους κοιτάς στα μάτια, να τους αγκαλιάζεις, να τους χαρίζεις το πιο όμορφο χαμόγελο σου. Λένε πως οι πράξεις μας επιστρέφονται πάλι πίσω σε εμάς τους ίδιους. Γι αυτό ας αρχίσουμε πάλι να δίνουμε, αλλά και να συγχωρούμε. Με αγάπη, γιατί χωρίς αυτή τίποτα δεν έχει αξία.
