Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα είναι μια μέρα που με το που θα ανοίξω τα μάτια μου δεν θα τρέξω ν’ ανοίξω το παράθυρο για να δω τον καιρό έξω. Είτε έχει ήλιο, είτε βρέχει καθόλου δεν με νοιάζει. Αρκεί να αντικρίσω το φως της ημέρας. Ένα φως, που ακόμη κι αν δεν έχεις σηκωθεί από το κρεβάτι με τις καλύτερες των διαθέσεων, θα σε κάνει να ανυπομονείς να βγεις έξω.
Εντάξει, αν βρέχει καταρρακτωδώς θα προτιμήσεις να κάτσεις στα αυγά σου και να δεις καμιά ταινία, όταν όμως ο ήλιος είναι εκεί πάνω, δε νομίζω να υπάρχει κάτι καλύτερο να κάνεις, παρά να τηλεφωνήσεις σε φίλους για να τους παροτρύνεις να πάτε να αδράξετε από κοινού τη μέρα. Αυτές τις σκέψεις έκανα, όταν πέφτοντας το βράδυ για ύπνο, σκεφτόμουν την επόμενη μέρα. Βαριόμουν ήδη που θα πρέπει να κάνει πάλι μια από τα ίδια. Λογικό, θα μου πεις, αγαπημένε μου αναγνώστη. Μόνο που μέσα στην τρέλα της καθημερινότητας, τα θεωρούμε πλέον όλα αυτονόητα.
Το ότι θα ξυπνήσουμε, ότι θα πάμε στη δουλειά, ότι θα δούμε τους φίλους μας. Η ζωή όμως, πάλι καθημερινά, μας αποδεικνύει το αντίθετο. Και κάτι τέτοιες μέρες,που το βλέμμα και η ψυχή γεμίζει από τις λαμπερές αχτίδες του ήλιου, είναι που νιώθεις ότι σε αυτή τη ζωή πρέπει να κάνεις και άλλα πράγματα εκτός από το να περνάς τη μισή ζωή σου απέναντι από έναν υπολογιστή. Θέλεις να τα βροντήξεις όλα κάτω. Να αφήσεις το πληκτρολόγιο. Να πάρεις την τσάντα σου και να αρχίζεις να περπατάς, χωρίς προορισμό. Να δεις τους ανθρώπους γύρω σου. Άλλοι να πίνουν χαρούμενοι καφέ, άλλοι να ψωνίζουν, άλλα να τρέχουν πανικόβλητοι να προλάβουν τις δουλειές τους.
Θέλεις να πιάσεις το σφυγμό του κόσμου. Να παρατηρήσεις πράγματα που μπορεί να είχες περάσεις από μπροστά τους πολλές φορές, αλλά τα αντικρίζεις για πρώτη φορά.
Θέλεις να νιώσεις πάλι ενεργός, γεμάτος ενέργεια και όχι απλά ένα εργαζόμενο ρομπότ. Τις προάλλες, περπατώντας στο δρόμο, η πλειονότητα των ανθρώπων ήταν με σκυφτό κεφάλι και περπατούσαν. Καλά, είναι τόσο βιαστικοί που δεν έχουν ούτε λεπτό χρόνο να σηκώσουν το κεφάλι τους για να κοιτάξουν τον ουρανό; Άραγε να νιώθουν ευγνώμονες που σήμερα τους δόθηκε η ευκαιρία να ζήσουν, εκμεταλλευόμενοι το χρόνο κάνοντας πράγματα που τους ευχαριστούν; Ή μήπως είναι τόσο αφοσιωμένοι με επουσιώδη πράγματα που ξεχνούν να καλημερίσουν, να ρίξουν ένα χαμόγελο, να νιώσουν ευγνώμονες γι αυτό που τους συμβαίνει; Δεν έχω απάντηση. Εκείνο που ξέρω είναι ότι κάτι τέτοιες ηλιόλουστες μέρες δεν ταιριάζει καλύτερα από μια συνάντηση με φίλους για καφέ ή τσίπουρο. Ναι, εκείνο τον καφέ που σχεδιάζεται και λέτε ότι θα πιείτε μέρες τώρα.
Έχω μια ιδέα. Να μην το αφήσουμε άλλο να περιμένει. Σηκώστε τα τηλέφωνα και κανονίστε να βρεθείτε. Το γραφείο, η δουλειά και αύριο εκεί θα είναι. Οι άνθρωποι, όσο και τρομακτικό κι αν ακούγεται, μπορεί όχι. Τι είναι πιο σημαντικό;
