Συνήθως, σε παραμύθια ή ταινίες, έχουμε συνηθίσει να συναντάμε «καλούς» και «κακούς». Ένας καλός, με τον οποίο θα ταυτιστούμε, θα τον συμπονέσουμε κι ένας κακός που θα μας εξοργίσει και θα μας προβληματίσει για το πώς μπορεί και συμπεριφέρεται κατ’ αυτό τον τρόπο. Θα μου πεις, κάτι ανάλογο δεν συμβαίνει και στην πραγματική ζωή; Νομίζω πως ναι. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή αν ήταν γεμάτη μόνο από καλούς ή μόνο από κακούς. Βαρετό μου ακούγεται. Σκεφτόμουν λοιπόν από ποια μεριά γέρνω.
Είμαι από τη μεριά των καλών ή ανήκω στην απέραντη όχθη; Μετά από πολύ σκέψη, νομίζω ότι κατέληξα στο συμπέρασμα ότι έχω περάσει και από τους δυο ρόλους. Όπως φαντάζομαι οι περισσότεροι από εμάς. Σε μια εποχή που δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει, προφανώς και ο χαρακτήρας διαμορφώνεται αναλόγως. Είμαστε άνθρωποι με τα τρωτά μας, τα λάθη και τα σωστά μας, φοβόμαστε, δειλιάζουμε, συμβιβαζόμαστε. Το μόνο σίγουρο νομίζω πάντως πως είναι πως όσο καλοί χαρακτήρες κι αν πιστεύουμε ότι είμαστε, κάποια στιγμή στη ζωή μας, άθελά μας ή όχι, παίξαμε το ρόλο του κακού χαρακτήρα για κάποιον τρίτο. Μπορεί κάποιον να στεναχωρήσαμε, να προσβάλαμε, να ένιωσε ότι μπαίνουμε εμπόδιο στα όνειρα του, να θεώρησε ότι εποφθαλμιούμε κάτι από εκείνον. Άσχετα αν εμείς δεν είχαμε το παραμικρό τέτοιο κίνητρο ή τη διάθεση.
Παράξενοι οι άνθρωποι, παράξενες και οι διαθέσεις μας καμιά φορά. Κάτι που μέχρι πριν από λίγο μας πρόσφερε χαρά, τώρα μπορεί και να μην μας λέει τίποτα. Άνθρωποι που ήταν τα πάντα για μας μέχρι πριν λίγο καιρό, τώρα να συνειδητοποιούμε ότι δεν ήταν αυτό που θέλαμε. Η ζωή όμως έτσι είναι. Δεν ρωτάει τη γνώμη μας. Τα φέρνει έτσι ώστε την μια στιγμή να είσαι στο ρόλο του θύματος και την άλλη να είσαι ο θύτης. Τη μία να πληγώνεις εσύ, την άλλη να σε πληγώνουν. Κάποιους τους συμπαθούμε, κάποιοι μας αντιπαθούν.
Το παιχνίδι, κακά τα ψέματα, κάπως έτσι παίζεται. Το μόνο σίγουρο, αγαπημένε μου αναγνώστη, είναι ότι θα έρθει κάποια στιγμή στη ζωή μας που κάποιον θα τον αγαπήσουμε λίγο παραπάνω απ΄ ότι εκείνος, που θα κάνουμε περισσότερα απ’ όσα ίσως να αξίζει, που θα προσπαθήσουμε για εκείνον, ακόμη και να ταλαιπωρήσουμε τους εαυτούς μας, αρκεί να είναι εκείνος καλά. Για μάντεψε, αυτός στο τέλος θα είναι ο κακός για τη δική μας ιστορία. Επίσης, θα υπάρχει κι εκείνος που θα μας αγαπήσει, θα μας το δείξει, θα κάνει τα αδύνατα – δυνατά για μας, αλλά εμείς δεν θα έχουμε ανταποκριθεί στις προσδοκίες του. Μάντεψε πάλι. Ναι, για εκείνον εμείς είμαστε ο κακός. Και η ζωή συνεχίζεται…
