Αν κάτσεις να το σκεφτείς, αγαπημένε μου αναγνώστη, κανείς ποτέ δεν τάχθηκε εναντίον κάποιου άλλου. Απλά όλοι ενδιαφέρονται λίγο παραπάνω για τον εαυτό τους. Μη μου πεις ότι δεν τον έχεις αντιληφθεί. Εγώ πάντως το βλέπω ξεκάθαρα γύρω μου. Σε εκείνον που θα του μιλάω κι αντί να με κοιτάει θα ρεμβάζει γύρω του, σε εκείνον που θα του ζητήσω την προσοχή του και θα βρει να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο εκτός από εμένα, σε εκείνον που θα χρειαστώ την βοήθεια του κι όταν αρχίσω να του εξηγώ τι ακριβώς θέλω εκείνος θα κοιτάζει το ρολόι του, σαν να μου λέει «βιάσου, δεν θα σπαταλήσω το χρόνο μου για σένα». Λέμε μεταξύ μας ότι η οικονομική κρίση έφερε και κάτι καλό μαζί της.
Πως μας έφερε πιο κοντά, μας έκανε αλληλέγγυους. Χαζά, λέω εγώ. Πόσο κοντά ήρθαμε, υποτίθεται, όταν θέλεις να πεις τον πόνο σου σε κάποιον, να μοιραστείς μια σκέψη σου βρε αδελφέ, να αναρωτηθείς κάτι, να ζητήσεις την γνώμη για μια σου υπόθεση από έναν τρίτο, όταν δεν υπάρχει ένας άνθρωπος να σε ακούσει; Υπάρχουν πολλοί που κάνουν πως σε ακούν. Που υποτίθεται ότι δείχνουν ενδιαφέρον. Κακά τα ψέματα, όλοι μας έχουν απορροφηθεί από τα δικά μας προβλήματα, που δεν είναι και λίγα. Φτιάξαμε έναν μικρόκοσμο και τοποθετήσαμε τον εαυτό μας εκεί μέσα, μη μπορώντας να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μας, με τους άλλους συνανθρώπους μας. Βγαίνουμε για καφέ, μιλάμε με τις ώρες με γνωστούς μας για τα θέματα δουλειάς που μας απασχολούν, για τις σχέσεις, τα προβλήματα μας, ίσως και θέματα υγείας.
Για τους φόβους και τα όνειρα μας. Αλήθεια, εκείνη την στιγμή έχουμε την εντύπωση ότι μας ακούει κανείς; Πλέον πιστεύω πως όχι. Γιατί ακόμη κι αν έχουμε στα αυτιά μας την φωνή του άλλου, το μυαλό μας «τρέχει» σε χίλια άλλα δυο πράγματα. Στις υποχρεώσεις που έχουμε αφήσει για την επόμενη μέρα στο γραφείο, τους λογαριασμούς και πως θα πληρωθούν, τον φίλο που μας κάνει «νερά». Έχεις κάποιον απέναντι σου, που μπορεί αυτά που σου λέει να είναι πιο σοβαρά από τα δικά σου θέματα, κι εσύ δεν του δίνεις καμία σημασία. Μόνο ο εαυτός σου έχει σημασία. Που είναι εκείνες οι στιγμές που λέγαμε «μην ανησυχείς, θα είμαι εδώ να σε βοηθήσω όταν με χρειαστείς»; Και τώρα θα μου πεις το λέμε, πόσο το εννοούμε όμως; Προφανώς και τα προβλήματα δεν τελειώνουν, προφανώς και αν δεν είμαστε εμείς καλά, πως θα βοηθήσουμε τον άλλον, αλλά νομίζω ότι αν καταφέρουμε να βγούμε για λίγο έξω από τον μικρόκοσμο μας και δούμε τι γίνεται γύρω μας, ίσως και να αντιληφθούμε ότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά χρειάζονται μια μας κουβέντα, μια συνάντηση, μια αγκαλιά για να πάρουν δύναμη. Ας τους ακούσουμε…
