Ελπίζω να έχεις πολλούς τέτοιους ανθρώπους γύρω σου. Να είσαι περιτριγυρισμένος, αγαπημένε μου αναγνώστη, από όμορφος ανθρώπους. Και δεν μιλώ για εξωτερική ομορφιά, προς Θεού. Μιλώ για την ομορφιά της ψυχής, που όσο χρόνια και αν περάσουν δεν πρόκειται να πάθει τίποτα. Αυτά σκεφτόμουν χθες το βράδυ στο σπίτι, όταν τυχαία στα χέρια μου έπεσαν κάτι φωτογραφίες από μια εκδρομή στο σχολείο. Δεν θα σχολιάσω ούτε το πώς ήμασταν τότε, ούτε το πώς γίναμε τώρα. Εκείνο όμως που μου έμεινε είναι το όμορφο συναίσθημα που ένιωσα μέσα μου, πηγαίνοντας πίσω σε εκείνες τις στιγμές, που όλα μας φάνταζαν τόσο όμορφα. Θα σταθώ όμως περισσότερο στους ανθρώπους, που σήμερα αρκετοί, ευτυχώς, να εξακολουθούν να βρίσκονται στη ζωή μου. Ορισμένοι από αυτούς ακόμη και από την πρώτη δημοτικού.
Τότε που εντελώς «ψαρωμένα» είχαμε μπει στην αίθουσα και κοιτούσαμε για το ποιος θα μας κάνει «κλικ» για να πάμε να κάτσουμε στο ίδιο θρανίο μαζί του. Και εκείνη η «συγκατοίκηση» μας έφερε στην έκτη τάξη, μετά Γυμνάσιο και Λύκειο, μαζί σε όλα. Σε εκδρομές, καφέδες, βόλτες. Είναι οι άνθρωποι που παίξαμε μαζί, γελάσαμε, τσακωθήκαμε, υπερασπιστήκαμε ο ένας τον άλλο. Είναι οι άνθρωποι που περάσαμε δεν ξέρω και εγώ πόσες ώρες μαζί να μιλάμε και να ακούμε μουσική. Που λέγαμε τα μυστικά και τους φόβους μας. Που μαζί τους κάναμε σχέδια και οργανώναμε πλάκες. Που ήταν εκεί σε κάθε μας πάρτι και που χαίρονταν όταν μας έβλεπαν να προοδεύουμε και να τα πηγαίνουμε καλά στην πορεία της ζωής μας.
Που όταν μας έβλεπαν στεναχωρημένους έκαναν το οτιδήποτε για να επιστρέψει το χαμόγελο στα χείλη μας και όταν ήμασταν εντελώς απογοητευμένοι και έτοιμοι να τα παρατήσουμε έβρισκαν πάντα τη σωστή κουβέντα να μας πουν για να πάρουμε και πάλι τα πάνω μας. Είναι οι άνθρωποι που έχεις κάνει ατελείωτα ξενύχτια μαζί τους λέγοντας αρλούμπες, αλλά και που απέδειξαν με τον τρόπο τους ότι δεν βρίσκονται τυχαία στη ζωή σου, όταν κάποιοι άλλοι στο όνομα της φιλίας αποδείκνυαν με τις πράξεις τους πως τελικά φορούσαν μάσκα και έπαιζαν το ρόλο τους. Το έχω ξαναγράψει και δεν θα σταματήσω ποτέ να το λέω. Είναι σπουδαίο και από τα μεγαλύτερα δώρα να είσαι στη ζωή σου περιτριγυρισμένος από ανθρώπους που πραγματικά είναι εκεί για να σου γιατρέψουν την πληγή, να σκουπίσουν τα δάκρυα σου, να σε κάνουν να γελάσεις, να σου συμπαρασταθούν. Γιατί αν δεν είναι η φιλία για όλα αυτά, τότε τι είναι; Δεν συμφωνείτε όμορφοι μου φίλοι;
