Κακά τα ψέματα, αγαπημένε μου αναγνώστη. Καλά τα βιβλία, ωραίο το ίντερνετ, καλές οι φιλοσοφίες, αλλά όλα αυτά που μπορεί να μάθει κανείς δίπλα σε έναν ηλικιωμένο άνθρωπο, τα αληθινά, τα της ζωής, κανείς δεν μπορεί άλλος να στα μεταδώσει. Χαίρομαι όταν βλέπω νέους ανθρώπους να αναζητούν τη συντροφιά μεγαλύτερων ανθρώπων. Και ξέρεις; Το κάνουν συνειδητοποιημένα.
Γιατί τους αρέσει να ακούν ιστορίες, να διδάσκονται πράγματα, να ακούν φιλοσοφίες. Οι ηλικιωμένοι δεν είναι απλά άνθρωποι που μεγάλωσαν. Είναι άνθρωποι που μεγάλωσαν μεν, αλλά κρύβουν μέσα τους τεράστια σοφία δε. Από τους παππούδες δεν θα ακούσεις μόνο παραμύθια και ιστορίες από τον πόλεμο.
Θα ακούσεις εμπειρίες ζωής, που προφανώς μόνο χρήσιμες μπορούν να φανούν στον καθένα από εμάς. Στην εποχή μας, μετά λύπης μου διαπιστώνω ότι οι ηλικιωμένοι για ένα μεγάλο ποσοστό είναι βάρος. Στη φάση που νομίζω ότι δικαιωματικά τους αξίζει να τους δοθεί αγάπη και κατανόηση, φτάνουν στο σημείο και οι ίδιοι να θέλουν να φύγουν για να μην βαραίνουν τα παιδιά τους.
Οι ηλικιωμένοι όμως είναι σαν τα μικρά παιδιά. Αρνείσαι από ένα παιδί την αγάπη σου; Ε, τότε γιατί να την στερείς από κάποιον που έχει γεράσει και σε έχει ανάγκη; Πρόσφατα μιλούσα με κάποια γνωστή μου και μου έλεγε για τα όσα έζησε για μήνες με τον πατέρα της που είχε Αλτσχάιμερ. Μου έλεγε πόσο δύσκολο ήταν, αλλά και πόσο τυχερή στάθηκε που ο σύντροφος της, με τη βοήθεια και την αγάπη του, έδινε λύσεις όταν εκείνη σάστιζε.
Ιατρικά δεν μπορώ να εξηγήσω τη νόσο, ξέρω όμως ότι ολοένα και περισσότερος κόσμος νοσεί. Και δεν είναι μόνο η απώλεια μνήμης. Μαζί της έρχεται και η απομόνωση, η κατάθλιψη, «κολλήματα» του μυαλού και επαναλαμβανόμενες κουβέντες. Θυμάμαι καμιά φορά όταν η γιαγιά μου άρχισε να εμφανίζει τα πρώτα σημάδια απώλειας μνήμης να κουράζομαι να ακούω τα ίδια και τα ίδια που μου έλεγε, άσχετα αν τώρα θα ήθελα να βρίσκεται κοντά μου και ας μου έλεγε ξανά και ξανά τις ίδιες ιστορίες. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι στο εξής. Πως όταν μια οικογένεια έχει μέλος της που αντιμετωπίζει αυτή τη νόσο, νομίζω ότι μόνο με υπομονή μπορεί να ξεπεραστεί.
Δύσκολο να κατανοήσεις, δύσκολο καμιά φορά να συγκρατήσεις τα νεύρα σου, δύσκολο να μπορέσεις να καταλάβεις τις ανάγκες του άλλου. Εύκολο όμως να δείχνεις την αγάπη σου. Για όλους εμάς μπορεί να φαντάζει δύσκολο έχοντας να αντιμετωπίσουμε και χίλια δυο άλλα προβλήματα στην καθημερινότητα, όχι όμως γι’ αυτούς τους ανθρώπους που πραγματικά έχουν ανάγκη της φροντίδας μας κάθε στιγμή.
