Πάντα, τέτοια εποχή, γυρίζω πίσω στα σχολικά μου χρόνια. Τότε που περνούσαμε ώρες ατελείωτες σε ένα θρανίο και αυτό που μας αρκούσε ήταν να έχουμε δίπλα μας τον κολλητό μας, μολύβι και γόμα για να μπορούμε να γράφουμε πάνω στο τραπέζι που έμελλε να μάθει όλα τα μυστικά μας. Πόσα και πόσα δεν έχουμε γράψει και δεν έχουμε σβήσει από ένα θρανίο; Πόσα σ’ αγαπώ δεν γράφτηκαν, πόσοι έρωτες δεν εκμυστηρεύτηκαν, πόσες φιλίες δεν έδωσαν υπόσχεση πως θα κρατήσουν για πάντα; Γιατί να σου πρωτογράψω; Για τα παιχνίδια που παίζαμε;
Η κρεμάλα έδινε και έπαιρνε. Όσο θυμάμαι εκείνη την ώρα της ιστορίας που ακόμη και η ίδια η καθηγήτρια μας βαριόταν και προτιμούσε να κάτσει στην έδρα της, αφήνοντας μας ελεύθερους να κάνουμε ότι θέλουμε, και εμείς, το ίδιο βαριεστημένοι, να παίζουμε τρίλιζα. Όλοι τα έχουμε κάνει, έτσι δεν είναι; Κάπως έτσι δεν μεγάλωσαν γενιές και γενιές; Υπάρχει ένας που δεν ζωγράφισε ή δεν έγραψε ένα στιχάκι πάνω στο θρανίο του; Δεν θα το πιστέψω. Ή μη μου πεις ότι το θρανίο δεν ήταν ο τρόπος να κάνεις σκονάκι. Πάντα θα έβρισκες το μέρος εκείνο που θα ήταν κατάλληλο για να γράψεις δυο λέξεις που θα σε βοηθήσουν την ώρα του διαγωνίσματος, χωρίς βέβαια να σε κάνει τσακωτό ο καθηγητής. Αμ τα τραγούδια;
Τα ποιήματα; Το κλάμα και ο οδυρμός για τον συμμαθητή του διπλανού τμήματος; Τόσα πράγματα που σκεφτόσουν και ήθελες να πεις, αλλά δεν τολμούσες. Φτάνει που τα άκουσε το θρανίο. Aν κάτσεις και αναλογιστείς, αγαπημένε μου αναγνώστη πόσα και πόσα έχουν γραφτεί σε κάθε θρανίο. Πόσες ιστορίες, πόσες φιλίες, πόσες αγάπες πέρασαν και έσβησαν με ένα σκούπισμα στο τέλος κάθε χρονιάς από την καθαρίστρια. Πόσες απογοητεύσεις, πόσα όνειρα, πόσα συναισθήματα, απλωμένα πάνω στο ξύλο. Να τα μοιράζεσαι με τον διπλανό σου, τον κολλητό σου, το φίλο σου. Το σημαντικότερο ίσως πράγμα που σου έμεινε από τότε. Αυτός ο άνθρωπος, που ξεκινήσατε μαζί στο πηγαιμό για την ανεύρεση της ευτυχίας σε αυτή τη ζωή και που ακόμη ίσως να μοιραζόσαστε πράγματα. Τα θρανία και όσα γράψαμε πάνω τους δεν υπάρχουν πια.
Οι άνθρωποι όμως, όλοι εκείνοι που βρέθηκαν στο δρόμο μας, έκαναν με την ύπαρξη τους να λες ότι τελικά άξιζε ο κόπος, οι διαφωνίες, οι τσακωμοί, οι εντάσεις. Και τώρα έχεις μόνο να θυμάσαι τα καλά, τα γέλια, τις αταξίες, την ανιδιοτελή σας αγάπη, την εκτίμηση. Τι και αν όλα ξεκίνησαν με ένα «μπορώ να κάτσω εδώ» δείχνοντας την καρέκλα, δίπλα σου στο θρανίο; Φτάνει που ήρθαν για να μείνουν στη ζωή σου συνειδητοποιημένα. Και αυτό τελικά είναι που έχει αξία.
