Το ραδιόφωνο παίζει Μποφίλιου. Κρατάω το στίχο που λέει «όσοι ζουν με το αίσθημα». Υπάρχουν άραγε τέτοιοι τύποι στις μέρες μας; αναρωτήθηκα μιλώντας με φίλους. Δεν δίστασαν να μου πουν «ναι». Μπορεί να αργήσεις να τους βρεις στο δρόμο σου, σπανίζουν, αλλά είναι τόσο υπέροχα πλάσματα, αφού καταφέρνουν να πορεύονται στη ζωή με το κατά πως νιώθουν και όχι πως πρέπει.
Έχω την τύχη στο παρελθόν να γνωρίσω τέτοια άτομα, γεμάτα από ευαισθησίες. Ξεχωριστοί άνθρωποι, που τους διακρίνεις μέσα στο πλήθος αφού καταφέρνουν να διαφοροποιούνται από τους υπόλοιπους, κάνοντας την παρουσία τους γοητευτική. Είναι οι άνθρωποι, για να σου δώσω να καταλάβεις αγαπημένε μου αναγνώστη, που δεν θα κρύψουν ποτέ κανένα τους συναίσθημα. Ότι νιώσουν, εκτός του ότι θα το δεις καθρεφτισμένο στο πρόσωπο τους, θα πάρουν μικρόφωνο και θα το φωνάξουν μέχρι να το ακούσει το σύμπαν ολόκληρο.
Δεν είναι από τους ανθρώπους που θα θάψουν τα συναισθήματα τους. Πρόκειται για ανθρώπους ειλικρινείς, που σε καμία περίπτωση δεν θα μασήσουν τα λόγια τους προκειμένου να δουν αν θα σου αρέσει αυτό που θα ακούσεις να σου λένε. Δεν ανήκουν στην κατηγορία εκείνων των ανθρώπων που περιμένουν την έγκριση των άλλων για να θεωρήσουν ότι γίνονται ευτυχισμένοι, κάνοντας τους παρατηρητές της ίδιας τους της ζωής. Που η ευτυχία η δική τους εξαρτάται μόνο από τους τρίτους. Πολλές φορές σκέφτομαι πως μπορούν κάποιοι άνθρωποι να είναι τόσο ψυχροί; Τους έκανε έτσι η ίδια η ζωή και οι καταστάσεις;
Έμαθαν να κρατάνε αυτή τη στάση προσπαθώντας να διαφυλάξουν την ψυχική τους ηρεμία; Δικαίωμα τους προφανώς, αλλά ξέρεις είναι δίκοπο μαχαίρι για κάποιον που τους γνωρίζει να καταλάβει αν όντως είναι έτσι ο χαρακτήρας τους ή αν απέναντι μόνο σε εκείνους κρατούν αυτή τη στάση. Εγώ πάντως αν με ρωτάς, είμαι με τους ανθρώπους που θέλουν το αίμα να βράζει, όχι να είναι παγωμένο. Δεν τους μπορώ καθόλου τους ανθρώπους που είναι κλεισμένοι στο καβούκι τους και εσύ είσαι αναγκασμένος να μπεις στη διαδικασία να βάζεις χίλια δυο στο μυαλό σου για να εξηγήσεις τι μπορεί να υπάρχει στο κεφάλι του άλλου, αφού σπάνια ανοίγουν το στόμα τους και σου ανοίγονται. Εμένα μου αρέσουν οι χαρακτήρες που είναι απρόβλεπτοι και σε κρατάνε και εσένα σε μια σχετική εγρήγορση. Που έχουν κρατήσει κάτι από την παιδικότητα τους.
Μου αρέσει που μπορούν να σε παρασύρουν σε κάτι όμορφο, χωρίς να έχουν να κερδίσουν κάτι. Γιατί είναι η χαρά της ζωής και στις μέρες μας είναι ευλογία να βρίσκονται γύρω σου τέτοιοι άνθρωποι που λειτουργούν ενστικτωδώς και όχι βάσει σχεδίου. Ας τους προτιμήσουμε λοιπόν, αν είμαστε τυχεροί να βρεθούν στο δρόμο μας.
