Σίγουρα, κάνοντας μια βόλτα στο κέντρο του Βόλου, αγαπημένε μου αναγνώστη, θα έχεις ρίξεις το βλέμμα σου πάνω σε ανθρώπους που ζητάνε τη βοήθεια του κόσμου. Συνήθως είναι άνθρωποι με σκυμμένα κεφάλια, που τεντώνουν το χέρι τους μπροστά, ζητώντας από τον καθένα μας το ελάχιστο που μπορεί να δώσει. Όσο και αν η απέναντι βιτρίνα είναι εκείνη που σου τραβάει το μάτι με τα υπέρ τέλεια ρούχα και τα κομψά παπούτσια, δεν μπορείς να πάρεις το βλέμμα σου από τον άνθρωπο που εκείνη τη στιγμή έχει την ανάγκη και τη βοήθεια σου.
Δε μπορείς να του στερήσεις την ελπίδα που έχει εναποθέσει σε σένα, να του δώσεις έστω και 50 λεπτά να πάρει λίγο ψωμί. Χαίρομαι που το πρόβλημα δεν είναι τόσο μεγάλο στην πόλη μας, όσο προφανώς θα είναι σε κάποια άλλη μεγαλούπολη. Όμως υπάρχει. Και όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, άνθρωποι που κάποτε είχαν τις δουλειές τους και πήγαιναν έναν μεροκάματο στο σπίτι και στην οικογένεια τους, βρέθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη ξεκρέμαστοι και αναγκασμένοι να ζητούν την ελεημοσύνη των συμπολιτών τους. Δεν μπορείς να τους προσπεράσεις έτσι αυτούς τους ανθρώπους. Έξω από κεντρικό σούπερ μάρκετ, συνήθως απογεύματα, βρίσκεται ένας παππούς με άσπρα γένια.
Πάντα με το χαμόγελο και ένα ποτηράκι στο χέρι. Οι περισσότεροι κάνουν ότι δεν τον βλέπουν, άλλοι κοιτάζουν αμήχανα το κινητό τους, λες κι αυτό θα κάνει τον παππού αόρατο και το πρόβλημα του ανύπαρκτο. Μπορεί ο κόσμος να μην μπορεί να βλέπει άλλους συμπολίτες τους να βρίσκονται σε αυτή την άσχημη θέση. Άλλοι πάλι μπορεί να θέλουν να προσποιηθούν ότι τίποτα από όλα αυτά τα άσχημα δεν συμβαίνουν δίπλα τους. Την ώρα που έψαχνα να βρω ψιλά να δώσω στον παππού, πιο γρήγορα καταφθάνει κοντά του μια νέα κοπέλα, βγάζει ένα τάπερ από μια τσάντα και του το δίνει. Τα μάτια του γέμισαν από χαρά, το ίδιο και της κοπέλας, που μάλλον δεν θα είναι η πρώτη φορά που έδωσε λίγο φαγητό και πολύ καλοσύνη και αγάπη στον συγκεκριμένο κύριο. Αλήθεια, δεν πρόκειται να ξεχάσω την χαρά που ήταν ολοφάνερη και στα δυο αυτά πρόσωπα. Σίγουρα υπάρχουν δεκάδες τέτοιοι άνθρωποι, όπως η συγκεκριμένη κοπέλα, ευαισθητοποιημένοι, που νοιάζονται και βοηθούν τον πλησίον τους.
Που μαγειρεύουν σε συσσίτια, που θα βγάλουν ένα πιάτο φαγητό από την κατσαρόλα τους και θα το δώσουν σε κάποιο γείτονα τους που αδυνατεί. Αυτό από μόνο του σαν γεγονός φτάνει να με συγκλονίζει ως άνθρωπο και να θαυμάζω κάθε έναν που δεν κοιτάζει μόνο τον εαυτό του και την οικογένεια του, αλλά σκέφτεται και πράττει για ανθρώπους που τη συγκεκριμένη στιγμή πονάνε, υποφέρουν και συμπάσχουν μαζί τους. Δύσκολοι καιροί και ποιος ξέρει παρακάτω τι μας έχει γραμμένο, αγαπημένε μου αναγνώστη. Ένα μόνο να μη ξεχάσουμε όμως, να παραμένουμε άνθρωποι.
