Δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός ότι μεγαλώνουμε, αλλά το βιολογικό ρολόι μου νομίζω πως είτε χάλασε, είτε θέλει κούρδισμα για να επανέλθει στα κανονικά του. Μου φαίνεται παράξενο, ενώ πάντα αργούσα να κοιμηθώ, τώρα μπορεί να πάει και εννιά το βράδυ, να νυστάζω και να πέφτω για ύπνο. Κι αυτό θα ήταν καλό, αν εκεί γύρω στις 3 με 4 τα ξημερώματα δεν ξυπνούσα και δεν «βρικολάκιαζα», χωρίς να μπορεί να με πάρει και πάλι ο ύπνος. Είναι περίεργη αίσθηση, πιο πολύ γιατί σκέφτομαι ότι εκείνη την στιγμή όλη η πόλη μπορεί να κοιμάται, κι όμως μπορεί σαν κι εμένα να υπάρχουν πολλοί. Που είτε από επιλογή, είτε επειδή τυχαίνει δεν μπορούν να κλείσουν μάτι. Που μπορεί να κάθονται στο κρεβάτι τους και απλά να σκέφτονται. Να κάνουν όμορφες σκέψεις, να ονειρεύονται με τα μάτια ανοιχτά.
Προχθές λοιπόν που ξύπνησα, βάλθηκα να κάθομαι στο κρεβάτι και να ακούω τους ήχους που έρχονταν απ’ έξω. Μια μηχανή που πέρασε με πολλά χιλιόμετρα, τον ήχο της οποίας άκουγα μέχρι που απομακρύνθηκε αρκετά. Αναρωτιόμουν που να πήγαινε εκείνη την ώρα αυτός ο άνθρωπος. Γύριζε από διασκέδαση; Πήγαινε για δουλειά; Ποτέ δεν θα μάθω. Μπορεί να μην είχε κι αυτός ύπνο και να είπε να κάνει μια βόλτα. Από το θόρυβο της μηχανής, άρχισαν να γαυγίζουν τα σκυλιά. Στην αρχή ένα, μετά ζήλεψαν και τα υπόλοιπα και είπαν να κάνουν χορωδία.
Σταμάτησα ξαφνικά να τα ακούω, όταν επικεντρώθηκα στον αέρα που έπιασε ξαφνικά, δημιουργώντας μια άλλη ατμόσφαιρα. Και μπορεί να ένιωθα κουρασμένη, χωρίς όμως να μπορώ να κοιμηθώ, κάτι που θα είχε επίπτωση στην αυριανή μου λειτουργία στην καθημερινότητα, ωστόσο αντιλήφθηκα, αγαπημένε μου, πως η νύχτα κάνει τα πράγματα να μοιάζουν λίγο διαφορετικά. Να φταίει η ησυχία που επικρατεί; Το φεγγάρι; Η ανάγκη όλων μας να κρυφτούμε από καταστάσεις; Ότι και αν ισχύει απ’ όλα αυτά, το γεγονός παραμένει ότι η νύχτα μεταμορφώνει κάπως ωραία τα πράγματα. Σκέφτηκα τον οδηγό ταξί που χαιρετάει την γυναίκα του για να βγει για βάρδια. Τον γιατρό που έχει εφημερία και σκέφτεται στο σπίτι τα παιδιά του. Την μάνα που στέκεται στο προσκεφάλι του παιδιού της, απλά για να το κοιτάει και νιώθει πόσο τυχερή είναι που το έχει.
Το ζευγάρι που κάθεται σε ένα παγκάκι και ονειρεύεται το μέλλον του. Την παρέα που γυρνά στους δρόμους και ξυπνάει την γειτονιά με τα γέλια της. Το κορίτσι που έχει το φως του δωματίου της αναμμένο γιατί διαβάζει για τις εξετάσεις και ονειρεύεται να σπουδάσει. Σκέφτηκα όλους αυτούς τους ανθρώπους και συνειδητοποίησα ότι τελικά τη νύχτα, αλλά με ανοιχτά τα μάτια κάνεις τα καλύτερα όνειρα. Και κάπως έτσι αποκοιμήθηκα…
