Τον είδα να ζητά ελεημοσύνη από τραπέζι σε τραπέζι στις καφετέριες της παραλίας. Το πρόσωπο του τσακισμένο και όμως ηλικιακά δεν τον έκανα πάνω από 50. Πλησίασε στο τραπέζι μου και μου χάρισε ένα τεράστιο, φωτεινό χαμόγελο. Και μόλις τότε συνειδητοποίησα, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως οι άνθρωποι που έχουν περάσει πολλά στη ζωή τους, είναι εκείνοι που θα δεις στα μάτια τους μια λάμψη, μια δίψα για τη ζωή, που αν τους κοιτάξεις κατάματα θα δεις τόση δύναμη, όση δεν περιμένεις. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που παρ’ όλες τις δυσκολίες της ζωής που περνούν, παρ’ όλες τις πληγές δεν αναθεματίζουν, αλλά αναγνωρίζουν ότι αν τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά, ίσως και εκείνοι να ήταν κάπως αλλιώς. Αφορμή ο κύριος αυτός ήταν να ανοίξει μια συζήτηση με την παρέα μου.
Τους έλεγα, ότι δεν είναι κακό καμιά φορά να νιώθεις ότι πιάνεις πάτο. Πως ακόμη και η ζωή στα φέρει κάπως διαφορετικά απ’ ότι εσύ τα σχεδίαζες, δεν πειράξει. Ακόμη και αν πονέσεις, αν κλάψεις, αν νιώσεις την ψυχή σου να σκίζεται στα δυο, μόνο τότε θα έχεις την ευκαιρία να πας από τα χαμηλά και πάλι στα πάνω πατώματα, μόνο τότε θα μπορέσεις και πάλι να αρχίζεις να χτίζεις μεγάλα παράθυρα για να περνά το φως στην καθημερινότητα σου. Πολλοί διαφώνησαν. Άλλοι πάλι μου έλεγαν πως φοβούνται το σκοτάδι. Γιατί; Το θέμα είναι να μπορείς να πέφτεις στα βαθιά και να βρίσκεις μόνος σου τον τρόπο να ανέβεις και πάλι στην επιφάνεια. Τι νόημα έχει να μένεις στάσιμος; Σε βοηθά σε κάτι; Ίσα – ίσα που σε αδρανοποιεί και σε «καταπίνει». Γι αυτό είμαι υπέρ του να ρισκάρει κάποιος. Να ρισκάρει και ας φάει τα μούτρα του. Ας φτάσει στο σημείο να πει δεν πειράζει που δεν μπόρεσα αυτή τη φορά, τουλάχιστον προσπάθησα και έδειξα την ανάλογη δύναμη, χωρίς να φοβηθώ.
Ας νιώσει να γκρεμίζονται τα όνειρα του και αν τα κάνει πάλι από την αρχή. Ας απογοητευτεί, ας λυγίσει, αν νιώσει πως στερεύει από δυνάμεις. Ας νιώσει μοναξιά, ας ζωστεί από αμφιβολίες, ας νιώσει όμως και έτοιμος να θυσιαστεί για κάθε τι όμορφο που θέλει να καταφέρει. Μόνο έτσι μπορεί κάποιος να γνωρίσει τον πραγματικό του εαυτό. Μόνο έτσι, αν φτάσεις στο μηδέν, μπορείς να καταλάβεις τι είναι αυτό που πραγματικά θες, το σημαντικό, τους ανθρώπους γύρω σου. Γι αυτό σου λέω, αγαπημένε μου. Δύσκολος ο πόνος, αλλά και συνάμα τόσο δημιουργικός. Γιατί μόνο μέσω του πόνου μπορείς να βγει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, μόνο τότε θα μπορέσεις να σηκωθείς και πάλι στα πόδια σου, πιο δυνατός και έτοιμος για νέες, πιο ενδιαφέρουσες περιπέτειες. Γιατί, μη νομίζεις, μόνο αν «αδειάσεις» το μέσα σου από κάθε τι τοξικό σε βασάνιζε θα μπορέσεις να υποδεχθείς το καινούργιο, εκείνο που πραγματικά αξίζει.
Γι αυτό, αν πλέον δεν σε ικανοποιεί ότι ζεις, έχεις χρόνο να μηδενίσεις. Και πάλι από την αρχή…
