Θυμάσαι τότε που ήμασταν μικροί, πόσο μας άρεσε να κάνουμε σκανταλιές, αγαπημένε μου αναγνώστη; Τι και αν οι γονείς μας προειδοποιούσαν πως αν δεν κάτσουμε καλά, υπήρχε η περίπτωση να τιμωρηθούμε, εμείς αψηφούσαμε κάθε φόβο, κάθε φωνή και κάναμε αυτό που είχαμε βάλει στο μυαλό μας. Μη σου πω ότι η ικανοποίηση και η χαρά μας ήταν ακόμη μεγαλύτερη, όταν ξέραμε πως θα κάναμε κάτι που εξ αρχής ήταν απαγορευμένο. Σαν τώρα θυμάμαι τις προτροπές των μεγαλύτερων να είμαστε καλά παιδιά και να μην κάνουμε ζαβολιές.
Ποιος άκουγε; Από τη μία έμπαινε η φωνή, από την άλλη έβγαινε. Ίσως γιατί δεν χωρούσε το παιδικό μας μυαλό να κατανοήσει πως είναι δυνατόν κάποιος που θα κάνει μια αταξία να μπαίνει κατευθείαν στην κατηγορία των «κακών» παιδιών. Τα παιδιά είναι απλώς παιδιά. Δεν υπάρχουν ούτε «καλά», ούτε «κακά». Κάποια στιγμή αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν, κάτι που τόσο ήθελαν. Και γύρω τους οι άλλοι εξακολουθούν να τους βάζουν ταμπέλες, να τους χαρακτηρίζουν είτε «καλούς», είτε «κακούς», λες και μπορεί ο καθένας να κατανοήσει τι κρύβει ο καθένας μέσα του. Μια ζωή οι «καλοί» να μάχονται κατά των «κακών». Αν με ρωτάς ποιοι κερδίζουν; Νομίζω κανείς. Πολύ απλά γιατί κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι μόνο το ένα, ή μόνο το άλλο. Υπάρχουν στοιχεία και «καλού» και «κακού» μέσα μας. Ακόμη κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Δίπλα σε κάθε τι καλό μας, βρίσκεται πάντα και μια κακή πλευρά του εαυτού μας.
Μόνο αν κοιτάξει κανείς βαθιά μέσα του, με ειλικρίνεια, και σκοπό να κατανοήσει το χάος που βρίσκεται εκεί πέρα, θα μπορέσει να καταλάβει τι εννοώ. Γιατί μόνο μέσα από μια εσωτερική αναζήτηση, μπορείς να ανακαλύψεις φοβίες, πάθη, λάθη που επιφανειακά σίγουρα δεν φαίνονται. Αλήθεια, αγαπημένε μου, έχεις αναρωτηθεί αν γνωρίζεις πραγματικά το ποιος είσαι; Τι λες, δεν ψάχνουμε; Ίσως και να γνωρίσουμε κάτι καλύτερο από αυτό που σήμερα είμαστε, ίσως και να δούμε κάτι μέσα μας που χρειάζεται την ιδιαίτερη προσοχή μας, κάτι που πρέπει να ελέγξουμε. Το θέμα δεν είναι να καταπιέζουμε συναισθήματα και συμπεριφορές για να παρουσιάζουμε στους έξω κάτι που σίγουρα δεν είμαστε. Το θέμα είναι να προσπαθούμε πραγματικά να γίνουμε ευτυχείς, κι αυτό θα γίνει μόνο αν προσπαθήσουμε, αν κοπιάσουμε, αν καταλάβουμε τι είναι αυτό που θέλουμε και ψάξουμε να βρούμε τους τρόπους για να το καταφέρουμε. Το σημαντικό ξέρεις ποιο είναι;
Να συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή δεν είναι μόνο μαύρο ή άσπρο. Υπάρχουν κι ενδιάμεσες αποχρώσεις. Μια κλωστή, στην οποία πρέπει να σταθείς όρθιος, έχοντας ισορροπήσει, προσπαθώντας να μη φας τα μούτρα σου. Λίγο θα πρέπει να μας ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων, σημασία έχει να ξέρουμε εμείς την πραγματικότητα. Μας το οφείλουμε.
