Πόσο μου αρέσει όταν υπάρχει αυτή η επικοινωνία μεταξύ μας. Που ανταλλάσουμε απόψεις, με αφορμή τα κείμενα μου, μου στέλνετε e-mail και έτσι η σχέση μας δεν είναι κάτι άψυχο που περνάει μέσα από ένα χαρτί, αλλά κάτι πιο ουσιαστικό. Μια αναγνώστρια, μπήκε στον κόπο να μου στείλει ένα όμορφο άρθρο, που πιστεύει πως όλοι μας θα πρέπει να διαβάσουμε και να πάρουμε ένα μάθημα. Υποχρέωση μου να το δημοσιεύσω, έχοντας πάρει το δικό μου. «Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένας κόσμος όπου οι ψυχές των ανθρώπων ήταν δέντρα που ζούσαν μέσα σε εποχές. Εκεί ζούσε μία κοπέλα που γύρω από τα κλαδιά της απλωνόταν το καλοκαίρι. Η θέρμη του καλοκαιριού επέτρεπε στα φύλλα της να αυξάνονται, να διατηρούν το πράσινο χρώμα τους και να χαμογελούν στον ήλιο. Κάποτε γνώρισε κάποιον που το δικό του δέντρο ζούσε μέσα στο φθινόπωρο.
Αγκαλιάστηκαν και οι εποχές μπλέχτηκαν η μία με την άλλη. Ήρθαν τόσο κοντά που τα δέντρα τους δεν μπόρεσαν να αποφύγουν το να ζήσουν το ένα μέσα στην εποχή του άλλου. Τότε το δέντρο της βίωσε το φθινόπωρο. Τα φύλλα της έγιναν κίτρινα και πορτοκαλί και ξαφνιάστηκε αρχικά από την αλλαγή αυτή. Δεν είχε ξαναδεί πως μπορεί να πάρει και άλλα χρώματα. Έζησε μέσα στην εποχή της αλλαγής και της νέας αρχής, μαζί με τα παιδιά που ξεκινάνε την νέα σχολική τους χρονιά με ένα συναίσθημα φόβου μα και ενθουσιασμού. Ο καιρός περνούσε ώσπου λησμόνησε τα πράσινά της φύλλα. Ήτανε όμορφο το πορτοκαλί αλλά δεν ήταν το φυσικό της χρώμα. Που είχε πάει το καλοκαίρι της; Το κρύο αυξανόταν, τα φύλλα της ξεραίνονταν και όσο κιτρίνιζαν ένιωθε πως μέσα σε μια τέτοια εποχή δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ο εαυτός της.
Το καλοκαίρι στριμωγμένο μέσα της αργόσβηνε. Η κοπέλα ένιωθε τόσο βαθιά την εποχή των άλλων που δεν μπορούσε να κρατήσει την δική της ζωντανή. Το φύλλωμα του δέντρου της ευαίσθητο, ξεράθηκε, ταλαιπωρήθηκε, πέθανε. Ο θάνατος όμως ακολουθείται από μία νέα γέννηση. Απομακρύνθηκε από εκείνον που κουβαλούσε το φθινόπωρο. Εκείνος κρύωσε. Εκείνη ζεστάθηκε. Τότε γνώρισε κάποιον που το δέντρο του ζούσε μέσα στην άνοιξη. Την βοήθησε να αποκτήσει ξανά τα πρώτα της φύλλα και ύστερα δυναμώνοντας, μπορούσε μόνη της να ανθίσει ολοκληρωτικά. Όταν τα φύλλα της γεννήθηκαν ξανά ήταν πιο δυνατά και πιο σοφά. Επανέκτησε λοιπόν την θέρμη της ώσπου έφερε ξανά το καλοκαίρι. Έτσι, ήταν αρκετά θερμή ώστε να χρειάζεται την θέρμη κάποιου άλλου. Εκείνος αρκετά θερμός για να ψυχρανθεί από αυτό. Έπειτα στην ζωή της ήρθε κάποιος που το δέντρου του ζούσε μέσα στον χειμώνα. Έβλεπε πως ήταν ένας χειμώνας μπερδεμένος, διαφορετικός. Γρήγορα ένιωσε την ψύχρα του. Όσο έφερνε το καλοκαίρι της κοντά του τόσο έφερνε τον χειμώνα κοντά της. Είχε μάθει να αναγνωρίζει τις εποχές και δεν ήθελε να χάσει τα φύλλα της ξανά. Έτσι με λίγα βήματα απομακρύνθηκε. Στην πορεία κατάλαβε πως ο χειμώνας του πολεμούσε με ένα καλοκαίρι. Και εκείνη κατάλαβε για τον εαυτό της πως πάντα το καλοκαίρι της πολεμούσε με έναν χειμώνα. Γι’ αυτό εύκολα επηρεαζόταν από το ψύχος των άλλων.
Γιατί ενδυνάμωνε τον κρυμμένο της χειμώνα. Η κοπέλα πλησίασε, θέλοντας να πιστεύει πως το καλοκαίρι θα νικήσει αυτόν τον πόλεμο. Ο χειμώνας του όμως δυνάμωνε και σε κάθε βήμα ένα φύλλο της χανόταν στον δρόμο μέχρι που αντίκρισε τον χιονισμένο κορμό της. Τότε πήρε τον δρόμο για τον γυρισμό. Δυο χειμώνες δεν γέννησαν καμία άνοιξη, κανένα καλοκαίρι. Εκείνη είχε ένα καλοκαίρι να δυναμώσει. Εκείνος είχε έναν πόλεμο να νικήσει. Έτσι έμαθε πως πρώτα χρειάζεται να έχει φροντίσει ο καθένας το δέντρο του, να έχει σε ισορροπία μέσα του τις εποχές, για να μπορεί να ζήσει μαζί με κάποιον άλλον. Δεν έζησαν λοιπόν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Έζησαν και αυτοί όπως και εμείς. Φροντίζοντας για το δέντρο τους, παλεύοντας για το καλοκαίρι στις ψυχές τους».
