Περί λαθών το άρθρο που θα μοιραστώ μαζί σου σήμερα, αγαπημένε μου αναγνώστη. Λάθη που ποτέ δεν θα σταματήσουμε να κάνουμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να σταματήσουμε να παλεύουμε για το καλύτερο.
Διαβάζω λοιπόν πως «Κάνουμε λάθη οι άνθρωποι. Δεν είναι η στόφα μας φτιαγμένη από τελειότητα, πώς να το κάνουμε; Προσπαθούμε όμως πάντα για το καλύτερο. Παλεύουμε να είμαστε σωστοί, δίκαιοι, τίμιοι. Κοπιάζουμε να μην αδικήσουμε κανέναν, να μη λυπήσουμε κανέναν. Μη με ρωτάς αν είναι πάντα εύκολο αυτό. Ξέρεις πολύ καλά κι από μόνος σου ότι δεν είναι. Δεν ξέρω τι διάολος μας καβαλάει κατά καιρούς. Ίσως είναι της κακιάς στιγμής, ίσως πάλι να’ ναι όλα αυτά που συσσωρεύουμε μέσα μας και δεν τα εξομολογούμαστε ποτέ.
Ξεχειλίζουμε από όσα κρύβουμε κι έρχεται η στιγμή που τα ξερνάμε. Κι όποιος βρεθεί στο δρόμο μας, αλίμονο του. Τότε αδικούμε, τότε κάνουμε λάθη, τότε πληγώνουμε. Όχι, δεν το θέλουμε. Όταν έχεις έστω και μια φορά πληγωθεί, πρέπει να είσαι παλιάνθρωπος για να θέλεις να πληγώσεις. Και δεν είσαι. Τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Κακή στιγμή τη χαρακτηρίζεις εκείνη την κακιά ώρα που χάνεις τον έλεγχο του εαυτού σου.
Παύεις να σκέφτεσαι λογικά κι αφήνεις τις ορμές να πάρουν τον έλεγχο. Κι εκείνες ανενόχλητες αλωνίζουν όσο εσύ παλεύεις τους δαιμόνους σου. Έτσι κάνεις λάθη. Δικά σου λάθη, δικές σου κακές αποφάσεις που δεν ευθύνεται κανείς για τις συνέπειές τους. Μόνο εσύ και το στραβό, αγύριστο ώρες- ώρες κεφάλι σου. Και μετά το λάθος τι γίνεται; Μια που ξεσπάς νιώθοντας να σε πνίγει το δίκιο και μια που το ηφαίστειο μέσα σου κοπάζει κι αναρωτιέσαι τι βλακεία πήγες κι έκανες. Κι εκεί που πριν σε έπνιγε το δίκιο, έρχονται να σε πνίξουν οι τύψεις. Σε κρατούν σφιχτά από το λαιμό και καταλαβαίνεις πόσο άδικος υπήρξες, πόσο παρορμητικός, πόσο ο κακός εαυτός σου.
Πώς διορθώνεται τώρα η ζημιά; Αυτό αναρωτιέσαι κι αρχίζεις να προσπαθείς να σώσεις ό,τι σώνεται. Σώζεται τίποτα άραγε; Κολλάνε τα γυαλιά που σπάνε; Κολλάνε αρκεί να ξέρεις να ρίξεις τα μούτρα σου. Με εγωισμό δε διορθώθηκε ποτέ κανένα λάθος. Παραδέξου τη βλακεία σου, αποκάλυψε πώς νιώθεις και ζήτα συγνώμη. Η αλήθεια πληγώνει αλλά λυτρώνει κιόλας. Κι εσύ φρόντισε να είσαι αληθινός. Έχε το θάρρος να παραδεχτείς ότι θόλωσες, ότι έκρινες λάθος, ότι δεν ήσουν εσύ αλλά κάποιος άλλος που δε θέλεις να τον ξέρεις. Ομολόγησε όσα βαραίνουν και ζήτα με όλη σου την καρδιά συγνώμη. Τσαλάκωσε τα μούτρα σου και παραδέξου ότι έφταιξες. Έκανες λάθος, έκρινες λάθος. Μην κρυφτείς πίσω από το δάχτυλό σου.
Μην κρύψεις το κεφάλι σου στο χώμα λέγοντας πως δεν έγινε και τίποτα, περιμένοντας να περάσει η μπόρα. Δε θα περάσει. Κι αν καλμάρει λίγο, τίποτα δε θα είναι ίδιο αν δεν έχεις τολμήσει να είσαι ειλικρινής. Παραδέξου τα σφάλματά σου. Ζήτα συγνώμη. Δέξου τις συνέπειες και πάλεψέ τες. Ζήτα να σε συγχωρέσουν. Αν δουν ειλικρίνεια στο βλέμμα και καθαρότητα στην καρδιά, θα τη συγχωρέσουν την κακιά στιγμή. Κι αν χάθηκε η εμπιστοσύνη, θα την ξανακερδίσεις… Πώς αλλιώς; Αφού μέσα σε όλα έμαθαν και να συγχωρούν οι άνθρωποι».
