Ξαναδιαβάζοντας το χθεσινό μου άρθρο, σαν μια απλή αναγνώστρια, αναρωτιόμουν τι να σκεφτόσασταν και όλοι εσείς. Ότι εδώ ο κόσμος καίγεται και εγώ σκέφτομαι ταξίδια; Ότι είμαι στον κόσμο μου; Λες κι αν δεν πάω εγώ ταξίδι θα μπορέσει να σωθεί αυτός εδώ ο τόπος, ένα πράγμα. Προβληματίστηκα αλήθεια, ως προς την κριτική που θα μου έκανες, αγαπημένε μου. Και περισσότερο γιατί πλέον τον έχουμε παρακάνει όλοι μας με το θέμα «κριτική». Δεν μπορεί ένας άνθρωπος να είναι αισιόδοξος, χαρούμενος, να κάνει όνειρα και αμέσως όλοι οι υπόλοιποι στραβομουτσουνιάζουν και πετάνε διάφορες ατάκες του τύπου «Στην κοσμάρα του αυτός».
Αν ρίξεις μια ματιά γύρω σου, θα δεις ανθρώπους να περπατούν με το κεφάλι σκυφτό, να τρέχουν να προλάβουν, μακάρι να ήξεραν και οι ίδιοι τι ακριβώς. Δεν είναι άλλος από τον συνάδελφο σου, τον αδελφό σου, τον φούρναρη, τον μαγαζάτορα που όλη μέρα θα βρίσκει λόγο για να καταριέται την άδικη μοίρα και το ριζικό του. Και που αντί να τα βάλει με όλους εκείνους που τον έφεραν σε αυτό που εκείνο ονομάζουν «χάλι», τα βάζει με όλους τους υπόλοιπους, εκείνους τους αισιόδοξους που λέμε, προσπαθώντας να μαυρίσει και την δική του ψυχή.
Το βλέπει κανείς φυσικό όλο αυτό; Επειδή κάποιοι έχουν επιλέξει το δρόμο της ρουτίνας, που κάνουν πράγματα που δεν τους ευχαριστούν, αλλά που επίσης δεν κάνουν τίποτα για να αλλάξουν αυτή την κατάσταση, που έχουν δεχτεί και αποδεχτεί ότι η ζωή τους αυτή θα είναι από εδώ και πέρα και έχουν σταυρώσει τα χέρια, μη πιστεύονταν ότι παλεύοντας ίσως να φτιάξουν κάποια πράγματα, τα βάζουν με εκείνους που δεν είναι της λογικής πως ο άνθρωπος είναι κάτι σαν δέντρο και δεν μπορεί να μετακινηθεί από εκεί που είναι, αν κάτι δεν του αρέσει. Μάλιστα.
Μεταξύ μας και συγνώμη για το θάρρος που παίρνω, αλλά προφανώς και όσοι ακόμη έχουν όνειρα και ελπίδα δεν διακατέχονται από αναισθησία, ούτε γράφουν τα πάντα στα παλιά τους τα παπούτσια. Έχουν κι αυτοί τα προβλήματα τους, τις δύσκολες μέρες τους. Αυτό τι σημαίνει δηλαδή; Ότι θα πρέπει να σταματήσουν τα όνειρα; Μπορούμε να απαγορεύσουμε σε κάποιον να ελπίζει ότι αύριο- μεθαύριο μπορεί να βρει δουλειά ή τον έρωτα της ζωής του; Αλήθεια, δεν μπορώ να καταλάβω την λογική αυτή. Κάποιοι δεν ήρθαν σε αυτή τη ζωή για να κλαψουρίζουν και να κλείνονται μέσα στο σπίτι τους πιστεύοντας ότι θα βρεθεί λύση στα προβλήματα τους από τον ουρανό. Εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε, που παρακαλάνε για ένα πιάτο φαγητό, που ψάχνουν στα σκουπίδια και κοιμούνται στο δρόμο.
Κάποιοι νοσηλεύονται και περιμένουν το θαύμα για να σωθούν. Συγνώμη, αλλά δεν με παρηγορεί όταν ακούω «υπάρχουν και χειρότερα». Εδώ είμαστε και μάλιστα μας αξίζουν τα καλύτερα. Έλεος πια με την μιζέρια. Ας πιστέψουμε λίγο στους εαυτούς μας και στο ότι θα τα καταφέρουμε. Ας εστιάσουμε στο καλό, δωρεάν είναι…ακόμη!
