Παραλίγο ευτυχισμένοι ;

Θα πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί όσοι ως παιδιά παίζαμε έξω με τους φίλους μας. Κρυφτό, κυνηγητό, «μήλα», «τζαμί». Τυχεροί, αλλά συνάμα και απίστευτα καλομαθημένοι. Περιμέναμε τα πάντα από τους άλλους. Από το να μας βάλουν να φάμε, μέχρι να μας στρώσουν το κρεβάτι. Τους ήταν αρκετό να λέμε ότι διαβάσαμε. Να είμαστε καλοί, αν όχι οι καλύτεροι μαθητές. Να έχουν να καμαρώνουν οι γονείς. Να κάθονται να μετράνε στο τέλος της χρονιάς του βαθμούς και να βγάζουν τον μέσο όρο. Και όσο καλοί ήταν οι βαθμοί, άλλο τόσο γεμάτη από βιβλία, τετράδια, βοηθητικά ήταν η τσάντα μας, που κάποιες μέρες ήταν τόσο ασήκωτη που ιδρώναμε για να φτάσουμε στο σχολείο κουβαλώντας την. Γιατί έπρεπε να είμαστε τυπικοί, μη τυχόν και μας ξεφύγει τίποτα και ποιος δικαιολογείται μετά στις άλλες μανάδες. Και να ήταν μόνο το σχολείο. Έπρεπε να πας φροντιστήριο, κολυμβητήριο, ξένες γλώσσες, να μην μάθεις κι ένα μουσικό όργανο, ποτέ δεν ξέρεις. Και οι γονείς να ξεροσταλιάζουν περιμένοντας σε έξω από το κτίριο στο αυτοκίνητο. Μπορούσε ο γονιός να στα προσφέρει;

Ε, θα τα μάθαινες όλα, δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Τυχερά θα μου πεις, αγαπημένε μου αναγνώστη, που κάποια παιδιά μπορούσαν και τα είχαν όλα. Δεν λέω, μια χαρά, αλλά πολλοί έμαθαν πιο πολλά απ’ όσα θα ήθελαν. Κι όλα αυτά γιατί δεν μπορούσαν να πουν όχι. Είτε γιατί δεν τους άρεσε η κιθάρα, είτε γιατί δυσκολεύονταν να μάθουν Γερμανικά, είτε γιατί το ποδόσφαιρο δεν ήταν και το αγαπημένο τους άθλημα. Όμως έπρεπε να το κάνουν, είτε το ήθελαν, είτε όχι. Γιατί σύμφωνα με τους μεγαλύτερους, όσα περισσότερα γνωρίζεις, τόσο το καλύτερο για το μέλλον σου, κι ας μην σου αρέσει πραγματικά αυτό που κάνεις. Σαν παιδιά, αυτό που είχαμε να κάνουμε ήταν να μην τους απογοητεύουμε. Να είμαστε καλοί σε όλα. Για να έχουν κι αυτοί ήσυχοι το κεφάλι τους όταν πάνε για δουλειά, πιστεύονταν ότι όσο πιο καλούς βαθμούς έχεις, ίσως να έχεις και περισσότερες πιθανότητες να βρεις μια δουλειά στο μέλλον, καλύτερη από την δική τους. Ήμασταν τυχερά παιδιά. Παιδιά που οι γονείς τους έκαναν όνειρα γι αυτά, ασχέτως αν το παιδί δεν μπορούσε να τα πραγματοποιήσει. Κι όμως γονείς και παιδιά προσπαθούσαν.

Έκαναν υπεράνθρωπες προσπάθειες να μην απογοητεύσουν ο ένας τον άλλον. Ήμασταν τυχερά παιδιά, γιατί ποτέ δεν εμφανίστηκε μπροστά μας κάποιος που θα πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε ως εχθρό. Δεν επαναστατήσαμε. Δεν βγήκαμε στους δρόμους να διεκδικήσουμε το δίκαιο μας. Είχαν ήδη φροντίσει οι γονείς μας βλέπεις γι αυτό. Η κόρη θα γίνει δικηγόρος, ο γιος γιατρός. Τουλάχιστον. Δεν ξέρω κατά πόσο νιώθουν ικανοποιημένοι από τα αποτέλεσμα των κόπων που έκαναν για εμάς. Αν τους απογοητεύσαμε ή αν νιώθουν υπερήφανοι για ότι έχουμε καταφέρει με τα εφόδια που μας έδωσαν. Είμαστε η γενιά που θυσίασαν τα δικά τους θέλω για να ικανοποιήσουν τα δικά μας. Και τελικά; Τα καταφέραμε. Είμαστε ευτυχισμένοι ή παραλίγο να γίνουμε;

Εγγραφείτε στην ομάδα Magnesianews στο Viber για να λαμβάνετε ενημερώσεις.
Ακολουθήστε τη ροή Magnesianews στο Google News και μείνετε σε επαφή με ότι συμβαίνει.