Αν όχι όλες τις φορές, τις περισσότερες, αγαπημένες μου αναγνώστη, το φταίξιμο πέφτει στον θύτη. Σε αυτόν που κορόιδεψε, σε αυτόν που εκμεταλλεύτηκε, σε αυτόν που είπε ψέματα, σε αυτόν που δεν έδειξε σεβασμό, σε αυτόν που εκβίασε καταστάσεις, σε αυτόν που προκάλεσε πόνο. Υπάρχουν όμως και φορές, κατά την ταπεινή μου πάντα άποψη, που τα βάρη πρέπει να πέφτουν και στον θύτη. Και σου ξεκαθαρίζω αμέσως τι εννοώ. Ότι πολλές φορές αφηνόμαστε να πιστέψουμε στα «παραμύθια», εν γνώσει μας καθόμαστε κι ακούμε ψέματα, γνωρίζουμε ότι κάποιος μας κοροϊδεύει και δεν αντιδράμε, τον αφήνουμε να μας ποδοπατά κι αντί να τον σπρώξουμε, του λέμε κι ευχαριστώ από πάνω. Κι όλο αυτό γιατί; Γιατί είναι ωραία τα «παραμύθια», ταιριάζουν γάντι στο αυτί μας, είναι εύηχα κι εμείς άλλο που δεν θέλουμε να τα τρώμε αμάσητα. Κακά τα ψέματα, αν όχι όλοι, ένα μεγάλο ποσοστό από εμάς γινόμαστε εύκολα θύματα.
Άλλες φορές συνειδητά, άλλες πάλι όχι. Θα κολακευτούμε αν κάποιος μας πει μια καλή κουβέντα, ακόμη κι αν δεν μας γνωρίζει επί της ουσίας. Δεν θα τον ρωτήσουμε πως έβγαλε το συμπέρασμα του αυτό για εμάς, αρκεί που ακούσαμε για τον εαυτό μας κάτι όμορφο. Κι ας έχει εκείνος τον λόγο του που το έκανε, λόγο που αργά ή γρήγορα θα μάθεις, και πίστεψε με, τις περισσότερες φορές, δεν θα σου αρέσει. Θα μου πεις, μα είναι δυνατόν να είμαστε τόσο καχύποπτοι συνεχώς με τους γύρω μας; Μπορεί και να μην είναι σωστό, να αδικούμε ίσως ανθρώπους, αλλά αν δεν θέλεις να πέφτεις συνεχώς θύμα νομίζω ότι θα πρέπει να είσαι και πιο προσεκτικός. Γιατί τον άλλον δεν τον νοιάζει, σκασίλα του αν εσύ στεναχωρηθείς ή απογοητευτείς, εσύ πρέπει να προσέχεις. Ακούγεται κάπως ουτοπικό ε; Ίσως και να είναι, αφού ποτέ δεν ξέρεις πως θα έρθουν τα πράγματα. Πότε θα «σκάσει» στη ζωή σου ο ακατάλληλος άνθρωπος, σε ποια στιγμή, σε ποιο μέρος.
Bad timing, έτσι το λένε τώρα. Ο συνδυασμός δηλαδή του να βρεθούν δυο άνθρωποι σε λάθος χρονική στιγμή, σε ένα μέρος που δεν πρέπει. Κοινώς το έχουμε ρίξει στην μοίρα, αγαπημένε μου, κι όχι στο λάθος τρόπο αντιμετώπισης των ανθρώπων. Εκεί που καταλήγω πάντως είναι στο γεγονός πως δεν υπάρχουν «αθώοι» ή «ένοχοι». Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που κάνουν τις επιλογές τους και που είτε επιλέγουν να παθαίνουν και να μαθαίνουν ή να μην παίρνουν κανένα μάθημα ποτέ τους. Στο χέρι σου είναι από μια μεριά θα είσαι…
