Υπάρχουν και κάτι άνθρωποι με το «α» κεφαλαίο. Αυτό σκεφτόμουν, όταν διάβασα από έναν διαδικτυακό μου φίλο να γράφει ένα όμορφο κείμενο, θέλοντας να μοιραστεί τις σκέψεις του για τα όσα έκανε για εκείνον ο πατέρας του, που πριν λίγο καιρό έφυγε από την ζωή. Έπρεπε να φτάσω στο τέλος του κειμένου για να καταλάβω ωστόσο ότι ο συγκεκριμένος γράφοντας όλα αυτά τα όμορφα και συγκινητικά, αναφέρονταν όχι στον βιολογικό του πατέρα, αλλά στον πατριό του. Αργότερα, ρωτώντας κοινούς μας φίλους, έμαθα ότι είχε μείνει μικρός ορφανός από πατέρα, η μητέρα του στη συνέχεια παντρεύτηκε κι εκείνος από τη μεριά του ευτύχησε να έχει στο πλευρό του έναν άνθρωπο που στην πορεία αποδείχθηκε πραγματικό στήριγμα καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής σου. Δεν είναι πραγματικά εξαιρετικό;
Γιατί πόσες και πόσες ιστορίες δεν έχουμε ακούσει για πατριούς και μητριές που μπαίνουν ως τρίτα πρόσωπα μέσα σε μια οικογένεια και γίνονται όλα άνω – κάτω; Θα μου πεις όλα είναι θέμα χαρακτήρα και θα συμφωνήσω μαζί σου. Διαβάζοντας λοιπόν τον επικήδειο ενός γιου προς τον πατριό του, που νομίζω ότι πρέπει να τον αγάπησε σαν να ήταν εκείνος που «έφυγε», ένιωσα μια συγκίνηση. Γιατί ένα παιδί δεν έμεινε ορφανό. Γιατί βρήκε την αγάπη που του έπρεπε, από έναν άνθρωπο άγνωστο στην αρχή, αλλά που στην πορεία έγινε ο πιο δικός του. Δεν κατάλαβε τι πάει να πει απουσία του πατέρα, γιατί βρέθηκε ένας άνθρωπος που εκτός από σύντροφος της μητέρας του ήταν και εκείνος που του έδειξε τον δρόμο.
Με εκείνον έμαθε να παίζει, να διαβάζει, να γράφει. Σε εκείνον εξομολογήθηκε τα πρώτα του ερωτικά σκιρτήματα, τις σκέψεις του για τις σπουδές, τους προβληματισμούς του για την ζωή. Και μπορεί εμφανισιακά να μην έχουν καμία σχέση, άλλο χρώμα μαλλιών να έχει ο ένας, διαφορετικό ο άλλος, μα στα μάτια του βρήκε την αγάπη που ευτυχώς δεν του έλειψε ούτε στιγμή. Βρήκε εκείνον που άνοιξε την αγκαλιά του και προσπάθησε να κάνει τα πάντα έτσι ώστε να μην του λείψει τίποτα. Δεν το ξεχώρισε από δικό του παιδί. Διαβάζω και ξανά διαβάζω τα όμορφα λόγια ενός γιου προς τον πατριό του, τον οποίο δικαιωματικά αποκαλεί πατέρα. Ρόλο που κατέκτησε με το σπαθί του. Και σκέφτομαι πόσο τυχεροί στάθηκαν και οι δυο τους. Ο ένας που μπήκε σε μια οικογένεια, που μόνο ξένος δεν ένιωσε μέσα σε αυτή και ο άλλος που μπήκε στη ζωή του ένας άνθρωπος που έκανε τα δύσκολα- εύκολα.
