Αν έρθει και σε ρωτήσει κάποιος, αγαπημένε μου αναγνώστη, για το τι θεωρείς πως είναι η ευτυχία, πιστεύεις ότι θα έχεις κάποια απάντηση να του δώσεις; Αν πάλι ρωτάς εμένα, δεν ξέρω, πολύ θα ήθελα όμως να γνωρίζω πως τουλάχιστον μοιάζει. Τι χρώμα έχει, πως μυρίζει.
Το μόνο στοιχείο της που ξέρω σίγουρα, είναι ότι μπορεί να κάνει δυο μάτια να λάμψουν και ένα χαμόγελο να φωτίσει. Από τη ζωή μας, είναι αλήθεια, ότι περνάνε δεκάδες άνθρωποι. Άλλοι προσπερνάνε γρήγορα, άλλοι πάλι στέκονται δίπλα μας να περπατήσουμε μαζί. Αν κάτι πάντως διαπιστώνω, ιδιαίτερα στις μέρες μας, ξέρεις τι είναι; Πως το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο πρέπει να είναι να παραμένει κανείς άνθρωπος, όταν μάλιστα έχει να επιβιώσει μέσα σε μια ζούγκλα, που κάποιοι εξακολουθούν να την αποκαλούν «ζωή».
Μια ζούγκλα, που εμείς την έχουμε δημιουργήσει, γεμάτη από ψευδαισθήσεις, προσπαθώντας, ανεπιτυχώς η άποψη μου είναι, να καλύψουμε φόβους και ανασφάλειες. Για θυμήσου. Πότε ήταν η τελευταία φορά που ξύπνησες, όχι έχοντας δει ένα όνειρο, αλλά έχοντας κάνει ένα; Όνειρα από εκείνα που κάποτε τα κυνηγούσες μέχρι να τα πραγματοποιήσεις, θυμάσαι ε; Ναι, εκείνα που έβαζες τα δυνατά σου για να πάρουν σάρκα και οστά.
Κι ας μην τα κατάφερνες όπως τα ήθελες ακριβώς στο τέλος. Κι ας πληγωνόσουν. Ποιος είπε ότι η ζωή είναι στρωμένη από ωραία χαλιά, έτοιμα να τα πατήσεις; Η ζωή είναι γεμάτη λακκούβες και πέτρες. Και ακριβώς επειδή έτσι είναι τα πράγματα, και επειδή φοβόμαστε να μην πέσουμε και χτυπήσουμε, άσε που δεν μπορούμε και τα αίματα, επιλέγουμε τη βόλεψη μας. Ναι, αυτή είναι η πικρή αλήθεια.
Μας αρέσει να ζούμε μίζερα, δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι εκεί έξω υπάρχουν τόσοι δυστυχισμένοι άνθρωποι. Συνηθίσαμε πλέον να συναναστρεφόμαστε με μίζερους ανθρώπους, να έχουμε μίζερες ζωές. Για πες μου λίγο, αν κάποιος σου έλεγε ότι κάθε μέρα, είχες πέντε λεπτά στη διάθεση σου για να πεις όλα όσα πραγματικά θέλεις, όσα κρύβεις στην ψυχή σου, θα το έκανες; Αν έλεγες ότι αγαπάς, ότι συγχωρείς, ότι φταις, θα πάθαινες κάτι; Έχεις την εντύπωση ότι θα μείωνες τον εγωισμό σου, ότι θα έπεφτες στα μάτια των υπολοίπων;
Όχι, το μόνο σίγουρο αποτέλεσμα είναι ότι θα κάναμε ένα βήμα για να έρθουμε λίγο πιο κοντά στην ευτυχία. Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να κρύβουμε πράγματα που επιθυμούμε. Γιατί να φοβόμαστε; Γιατί να λέμε ψέματα στον ίδιο μας τον εαυτό; Ας μιλήσουμε με ειλικρίνεια, αυτό θέλει η ζωή. Θα μου πεις ότι είναι δύσκολο κάποιος να μπορέσει γίνει απόλυτα ευτυχισμένος. Μπορεί και ναι. Αλλά αν δεν προσπαθήσεις, πως θα μάθεις;
