Ει, σε εσένα μιλάω. Ναι, εσένα που ξύπνησες, πήρες τα μούτρα σου αγκαζέ και βγήκες παγανιά να μας μαυρίσεις και εμάς την ψυχή. Εσένα λέω, που νομίζεις ότι επειδή φόρεσες τα μαύρα σου γυαλιά δεν μπορούμε να καταλάβουμε τη μουρτζουφλιά σου. Είναι δυνατόν να κυκλοφορείς με αυτά τα μούτρα; Να μην προσπαθείς καν να σκάσεις ένα χαμόγελο; Να ανταλλάξεις μια καλημέρα, ούτε με τον γείτονα σου; Πως το έχεις καταφέρει αυτό, μπορείς να μου πεις; Μέσα σε όλο αυτό το χαμό της καθημερινότητας μας, αγαπημένε μου αναγνώστη, νομίζω ότι έχουμε χάσει και κάθε ίχνος ευγένειας. Θα μου πεις εδώ ξεχάσαμε πως είναι να είσαι άνθρωπος, αυτό σε πείραξε;
Όλα με πειράζουν, ειδικά όταν αφορά συνανθρώπους μου, που αντί στις δύσκολες μέρες που βιώνουμε όλοι μας, να προσπαθούν να βγάλουν προς τα έξω τον ανθρώπινο τους εαυτό, προσπαθούν να τον καμουφλάρουν όσο μπορούν καλύτερα. Μα είναι δυνατόν να περνάει από δίπλα σου ένας γνωστός και να μη σου μιλάει; Αφού σε έχει δει, το ξέρεις και το ξέρει. Δηλαδή θα του έπεφτε η μύτη αν σταματούσε για δυο λεπτά να σε χαιρετήσει ή αν και βιαζόταν και πάλι τόσο πολύ θα μπορούσε κάλλιστα να σου χαμογελάσει και να σε προσπεράσει. Τις προάλλες μπήκα σε ένα καφέ, και όπως κάνω πάντα λέω καλημέρα. Μπορεί η εργαζόμενη να είχε τα νεύρα της, δεν ξέρω και εγώ τι θα μπορούσε να την απασχολεί, αλλά ούτε σήκωσε το βλέμμα της να με κοιτάξει, πόσο μάλλον να μου ανταποδώσει την καλημέρα της. Στο έχω γράψει και στο παρελθόν.
Την καλημέρα του άλλου, όταν του προσφέρω τη δικιά μου, δεν τη ζητάω, την απαιτώ. Πόσο μάλλον όταν έχω όλη την καλή διάθεση, να τη μοιραστώ με τον οποιοδήποτε γύρω μου, ακόμη και αν δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Πως έχουμε καταντήσει έτσι γαϊδούρια μπορείς να μου εξηγήσεις; Τι σου ζητήσαμε κύριος; Ψυχή σου ζητήσαμε; Μια καλημέρα πες, μια γλυκιά κουβέντα, ένα χαμόγελο, ξέρεις τι όμορφο μπορεί να σε κάνει να νιώσεις και εσένα, αλλά και τον άλλο δίπλα σου; Όλοι μας είμαστε πιεσμένοι από την δουλειά, τα προβλήματα μας, την καθημερινότητα, αλλά μόλις βγεις από το χώρο της εργασίας σου, κάνε ένα καλό για την ανθρωπότητα. Άφησε τα όποια σου νεύρα πίσω, στο γραφείο. Δεν σου φταίει σε τίποτα ούτε ο ταξιτζής, ούτε ο περιπτεράς, ούτε ο φούρναρης, ούτε ο άλλος οδηγός στο δρόμο σου να την πληρώσει. Και αυτός έχει τα δικά του προβλήματα, τις δικές του έγνοιες και μόνο εσύ με τα νεύρα σου και τα μούτρα σου του λείπεις για ολοκληρωθεί το παζλ της ατυχίας του.
Σκέψου όμως πόσο όμορφα νιώθεις ο ίδιος όταν σε καλημερίζει ο γείτονας. Δεν είναι κάτι για σένα να νιώθεις ότι υπάρχεις και δεν είσαι αόρατος για τον υπόλοιπο κόσμο γύρω σου; Ή πόσο ωραία δεν νιώθεις όταν κάποιος άγνωστος σου χαμογελά. Επιτέλους, αγαπημένε μου. Είναι που είναι μαύρη και άραχνη η ζωή μας, πρέπει να την κάνουμε ακόμη πιο μαύρη εμείς; Αφού μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο αυτό λίγο πιο χαμογελαστό και ευγενικό, γιατί επιτρέψαμε σε κάποιους να σβήσουν το χαμόγελο από τα χείλη μας; Σκέψου θετικά, μπορείς, και τότε ίσως κάποια πράγματα να αλλάξουν προς το καλύτερο. Τουλάχιστον για τη διάθεση μας…
