Από μικρά παιδιά μας μαθαίνουν τι είναι σωστό και τι λάθος. Άραγε αναρωτήθηκε ποτέ κανείς ποιος είναι τελικά αυτός που ορίζει ποιο είναι το σωστό, ποιο το λάθος και γιατί; Για όλους εμάς σωστό ότι είναι και ευρέως αποδεκτό κι αν κάτι με ξενίζει σε αυτό είναι που στην πρόταση αυτή δεν υπάρχει πουθενά το στοιχείο που μας θέλει πάνω και πρώτα απ’ όλα να είμαστε άνθρωποι.
Εκεί έξω υπάρχουν παιδιά που μπορεί να διαφέρουν από κάποια άλλα. Που μεγάλωσαν διαφορετικά, που έχουν ένα δικό τους τρόπο να εκφράζουν την αγάπη τους, που δεν κάνουν διαχωρισμούς. Παιδιά που για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού μας αγαπούν με το λάθος τρόπο, μόνο που κανείς δεν κατανοεί πως στην αγάπη δεν υπάρχει λάθος και σωστό, παρά μόνο αλήθεια. Τις προάλλες άκουγα σε μια συζήτηση μια μέλλουσα μαμά να προβληματίζεται για το αν θα πρέπει τελικά να βάψει ροζ ή μπλε το δωμάτιο του παιδιού της.
Γιατί έτσι έχουμε μάθει. Πως οι άνθρωποι είτε θα ανήκουν στο μπλε, είτε στο ροζ. Ενδιάμεσο χρώμα δεν υπάρχει. Μόνο που ξεχνούν οι άνθρωποι πως η αγάπη σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κατηγοριοποιηθεί. Δεν μπαίνει σε καλούπια. Κι εμείς οι άνθρωποι γεννηθήκαμε για να αγαπάμε ανθρώπους, όχι χρώματα, ιδιότητες και ονόματα. Όταν ένα παιδί λοιπόν, μεγαλώνει και ανακαλύπτει ότι οι σεξουαλικές του προτιμήσεις είναι διαφορετικές από αυτές που γαλουχήθηκε να έχει, νιώθει τρόμο. Φοβάται πως αυτό μπορεί να γίνει αποδεκτό από τον περίγυρο του. Δεν τον φοβίζουν τόσο οι τρίτοι, αλλά η ίδια του η οικογένεια. Στην αρχή νιώθει πως έχει κάνει ένα τεράστιο λάθος. Ανησυχεί για το πώς οι γονείς του μπορούν να αντιδράσουν, αν το μάθουν, αν θα τσατιστούν, αν θα νιώσουν ντροπή, αν θυμώσουν μαζί του, σε περίπτωση που αποφασίσει ο ίδιος να τους ομολογήσει.
Αλήθεια, θα πρέπει να αισθανόμαστε υπερήφανοι για το γεγονός ότι εκεί έξω υπάρχουν παιδιά που ντρέπονται γι αυτό που είναι και αισθάνονται; Γιατί αυτό έχουμε καταφέρει σαν κοινωνία. Ένα παιδί να φοβάται να εκφραστεί, να μην αποδέχεται αυτό που είναι, αυτό που το λέει το σώμα του, να καταπιέζεται, να κρατάει όλα αυτά που νιώθει μέσα του, να πνίγεται και να αισθάνεται απροστάτευτο και μόνο. Και αναρωτιέμαι. Ποιος είναι ο λάθος τελικά; Ας αναρωτηθούμε όλοι μας κι ας κατανοήσουμε ότι τα παιδιά αυτά έχουν ανάγκη την αποδοχή μας, ότι τους καταλαβαίνουμε, ότι είναι ελεύθερα να νιώθουν όπως θέλουν, να ζήσουν και να είναι ευτυχισμένα κάνοντας τις επιλογές τους. Αν βέβαια θέλουμε τα παιδιά μας να είναι ευτυχισμένα.
