Θα καταντήσω γραφική στο τέλος, αλλά δεν μπορώ να μην αναφερθώ, για άλλη μια φορά, σε όλα εκείνα τα ζευγάρια που ακόμη και μετά από χρόνια και χρόνια σχέσης ή γάμου, εξακολουθούν να συμπεριφέρονται και να βιώνουν μια καθημερινότητα, σαν να είναι η πρώτη τους ημέρα μαζί. Αφορμή ένα ζευγάρι που έτυχε να δω στο δρόμο. Εκείνος με άσπρα μαλλιά, γύρω στα 70, εκείνη με περιποιημένη κόμμωση και άψογο ντύσιμο, περήφανη τον κρατούσε από το χέρι και προχωρούσαν. Με βήματα αργά, αλλά σταθερά, τους φαντάστηκα όλα τους τα χρόνια να βαδίζουν αγαπημένοι, ενωμένοι και βαθιά αγαπημένοι. Φαίνονται οι άνθρωποι που έχουν περάσει μαζί μια όμορφη ζωή, που είναι πραγματικά ευτυχισμένοι.
Αυτό το πιάσιμο από το χέρι, που περιλαμβάνει αν μη τι άλλο νοιάξιμο, αποδεικνύει πως δυο άνθρωποι έφτασαν μέχρι τα βαθιά γεράματα τους έχοντας βιώσει την ομορφιά της αγάπης, στης αλληλοϋποστήριξης, της εμπιστοσύνης. Σκεφτόμουν λοιπόν, καθώς τους χάζευα και τους χαιρόμουν, πως εκείνος που είχε πει την περίφημη φράση πως ο «έρωτας δεν κρύβεται», ένα τέτοιο ζευγάρι θα είχε στο μυαλό μου. Σε μερικούς, τέτοιες εικόνες, με ζευγάρια που «γράφουν» στο πρόσωπο τους τη λέξη «ευτυχία», ξενίζουν. Κακώς. Μπορεί να υπάρχουν και παραδείγματα ζευγαριών που δεν τα κατάφεραν, δεν ταίριαξαν, δεν κράτησαν τις ισορροπίες. Αυτό συμβαίνει σε όλων των ειδών τις σχέσεις. Υπάρχουν όμως παραδείγματα ζευγαριών, όχι μόνο ηλικιωμένων, που αποτελούν για όλους εμάς τους υπόλοιπους πηγή έμπνευσης.
Γιατί σε μια κοινωνία που έχει χάσει τον προσανατολισμό της, που την «πνίγουν» τα βάσανα και οι καημοί, τα προβλήματα δεν έχουν τέλος και που δηλητηριάζουν ακόμη και την οικογενειακή ισορροπία, τα ζευγάρια αυτά μας δείχνουν το δρόμο για το πώς είναι να σέβεται ο ένας τον άλλον, πως μπορεί ακόμη και με προβληματικές καθημερινότητες να βρίσκεις διεξόδους να απολαμβάνει ο ένας την παρέα του άλλου, να επικοινωνείς, ακόμη και κοιτώντας απλά τον άλλον. Είναι τα ζευγάρια που θα τα ακούσεις να μιλάνε χαμηλόφωνα, χωρίς εντάσεις. Που έχουν μάθει να συζητάνε μεταξύ τους και να βρίσκουν λύσεις. Που δεν ξέρουν τι πάει να πει «εγώ». Που δεν κρίνουν, απλά προσπαθούν να ακούσουν και να καταλάβουν τον άλλον. Που αγκαλιάζονται, έτσι, χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο. Που λένε γλυκόλογα μεταξύ τους, σε καθημερινή βάση.
Τους βλέπεις, είναι γεμάτοι άνθρωποι. Λάμπουν από χαρά και ηρεμία. Και η επιτυχία τους, είναι στο γεγονός ότι όλο αυτό το πέτυχαν μέσα στο χρόνο, μετά από προβλήματα και αντιπαραθέσεις, γνωρίζοντας ο ένας τον άλλον. Ουτοπικό το σενάριο να ήταν όλα τα ζευγάρια έτσι. Ξέρω, δεν γίνεται. Αλλά από την άλλη δεν μπορώ να διανοηθώ πως συμβιώνουν άνθρωποι και ζουν κάτω από την ίδια στέγη, όταν δεν μπορούν να κατανοήσουν, να βοηθήσουν, να συγχωρήσουν, να συζητήσουν, να ευτυχήσουν. Κι όμως…
