Η αλήθεια είναι ότι πλέον θεωρείται κάτι το φυσιολογικό κάποιος να συμβιβαστεί. Οι λόγοι; Πολλοί. Όμως σκέφτομαι, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως το να συμβιβαστεί κάποιος, για τον οποιοδήποτε λόγο, δείχνει και την αδυναμία του χαρακτήρα του.
Και στο γράφω αυτό γιατί το να συμβιβαστεί κάποιος, σημαίνει ότι παύει να διεκδικεί όλα όσα αξίζει. Αναρωτιέμαι λοιπόν, γιατί να μπεις στη διαδικασία να συμβιβαστείς, όταν σου δίνεται η ευκαιρία να διεκδικήσεις κάτι καλύτερο. Βλέπω ανθρώπους γύρω μου να αφήνουν τη ζωή τους να περνάει και να μην αντιδρούν. Να έχουν κάνει κάποιες λάθος επιλογές και να μην κάνουν τίποτα για να τις αλλάξουν. Να μένουν στις ζωές τους με ανθρώπους που δεν τους ταιριάζουν, γιατί φοβούνται να ψάξουν για κάτι άλλο.
Βολεύονται, αποδεχόμενοι μια κατάσταση που στο χέρι τους είναι να αλλάξει. Στο μυαλό μου, όσο έκανα αυτές τις σκέψεις, ήρθε μια περίπτωση γνωστής, που έχει φτάσει σε μια ηλικία και ενώ τις δόθηκαν ευκαιρίες στη ζωή της για να βρει έναν σύντροφο ζωής, εκείνη παραμένει κολλημένη με τον πρώτο της έρωτα.
Ρομαντικό, θα μου πεις, αλλά είναι έτσι ακριβώς; Αν με ρωτάς, σε μένα φαντάζει αδιανόητο να παραμένεις κολλημένος στο παρελθόν. Πόσο μάλλον όταν αυτό το παρελθόν αφορά ανθρώπους που έχουν επιλέξει να μην σε θέλουν στη ζωή τους, κι εσύ να επιμένεις σε κάτι που δεν πρόκειται να υπάρξει ξανά, αφήνοντας τον εαυτό σου έρμαιο στα χρόνια που φεύγουν κι αφήνουν πίσω τους άδειες αγκαλιές. Πόσο πιο πάνω μπορείς να βάλεις έναν τρίτο, από την ίδια σου την αξιοπρέπεια; Γιατί να φοβηθείς να διεκδικήσεις το καλύτερο για σένα; Γιατί να συμβιβαστείς, να βολευτείς; Απάντηση δεν έχω να σου δώσω, ο κάθε άνθρωπος σκέφτεται διαφορετικά. Αν όμως κάποιος σε ανάλογη περίπτωση θα ερχόταν να μου πει το πρόβλημα του, ένα πράγμα θα τον συμβούλευα. Να φύγει μακριά από κάθε τι μέτριο. Από κάτι που δεν τον γεμίζει. Από κάτι που δεν είναι γι αυτόν, αλλά το προτιμά γιατί δεν έχει κάτι άλλο καλύτερο. Θα του έλεγα να μη φοβηθεί και να τολμήσει. Να δώσει ευκαιρίες σε ανθρώπους.
Είναι πολύ λυπηρό πράγμα ο συμβιβασμός. Λυπηρό γιατί δεν σου αφήνει το περιθώριο να προσπαθήσεις. Γι αυτό σου λέω, αγαπημένε μου. Προσπάθησε το, όσο είναι καιρός ακόμη. Η ζωή δεν σταματά σε πρόσωπα, δεν σταματά πουθενά. Στο χέρι σου είναι να σπάσεις τον τοίχο που υψώθηκε μπροστά σου και να αποδείξεις στον εαυτό σου, πρώτα και πάνω απ’ όλα, πόσο δυνατός είσαι και πως ο συμβιβασμός δεν είναι ένα ρούχο που σου ταιριάζει. Όχι πλέον, τουλάχιστον…
