Έχεις αναλογιστεί ποτέ, αγαπημένε μου αναγνώστη, πόσες φορές δικαιολόγησες καταστάσεις, λέγοντας πως το ένα δεν πειράζει, πως ε, δεν έγινε και τίποτα. Που στεναχωριόσουν από μια συμπεριφορά, αλλά πάντα θα έβρισκες μια δικαιολογία για να το απαλύνεις όλο αυτό. Κι έτσι άφηνες μια κατάσταση να διαιωνίζεται, τι κι αν κάθε φορά έλεγες πως δεν πρόκειται να αφήσεις κάτι ανάλογο να ξανά συμβεί. Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές χαϊδεύουμε τα ίδια μας τα αυτιά. Κάνουμε τα στραβά μάτια, θεωρώντας αυτήν την τακτική ως ένα είδος χαπιού, που θα το πάρουμε και θα δράσει ηρεμιστικά και παρηγορητικά σε κάτι που μας έχει συμβεί.
Πως καταφέρνουμε και πάντα θα βρούμε μια δικαιολογία για να φέρουμε τα πράγματα στα δικά μας μέτρα, δεν μπορώ να καταλάβω. Δεν καταλαβαίνουμε ότι μόνο κακό μας κάνουμε και όχι, όπως λανθασμένα πιστεύουμε, πως μας προστατεύουμε; Που είναι η λογική όταν την χρειαζόμαστε, μπορείς να μου πεις; Γιατί σώνει και ντε να είμαστε τόσο εγωιστές, να είμαστε τόσο ισχυρογνώμονες; Γιατί να πορευόμαστε με κλειστά μάτια από μια επιθυμία μας που γνωρίζουμε κατά βάθος ότι είναι λάθος να την ακολουθήσουμε; Έχεις αναρωτηθεί πόσα και πόσα «ε, δεν έγινε και τίποτα» έχεις πει; Πόσα «δεν πειράζει» κρύφτηκαν πίσω από δάκρυα; Πόσες αμφιβολίες κρύφτηκαν πίσω από υποκριτικές συγνώμες;
Πόσα και πόσα ερωτηματικά δεν τριβέλισαν το μυαλό σου όταν έπεφτες να κοιμηθείς; Εκείνη την ώρα η λογική μιλάει, ποιος την ακούει όμως θα μου πεις. Κι εντάξει. Να συγχωρέσεις τη μια φορά, άντε και τη δεύτερη. Αφού κατανοείς κι εσύ από εκεί και πέρα πως τα πράγματα δεν πρόκειται ποτέ να επανέλθουν στην αρχική τους μορφή, γιατί υποχρεώνεις τον εαυτό σου να πιστέψει σε κάτι; Σαφώς και η συγχώρεση είναι μέγα προτέρημα, τα λάθη είναι για τους ανθρώπους, αλλά πόσο μεγαλόψυχος μπορεί να γίνει κάποιος σε βάρος του ίδιου του εαυτού; Πόσες φορές να δώσεις τόπο στην οργή; Πόσες ευκαιρίες να δώσεις; Θα κουραστείς, θα πάψεις πια να δικαιολογείς.
Ναι, έρχεται η στιγμή που δεν μπορείς πλέον να κάνεις πως δεν βλέπεις, πως δεν σε πειράζει. Σε πειράζει, το αποδέχεσαι και τότε αποφασίζεις να αλλάξεις ρότα. Κανείς δεν γεννήθηκε για να γίνει θύμα κανενός. Ποτέ δεν είναι αργά λοιπόν για να μας προστατεύσουμε. Να μάθουμε πότε και που να δίνουμε ευκαιρίες, πότε και γιατί να δεχόμαστε μια κατάσταση, από ποιον αξίζει ή όχι μια επαναλαμβανόμενη συγνώμη. Δεν αξίζουν όλοι ούτε την αγάπη μας, ούτε την ευκαιρία να βρίσκονται στη ζωή μας. Πολλά θα είχαμε γλιτώσει, αν το κατανοούσαμε.
