Πόνος

Στο δρόμο συνάντησα φίλο μου που πρόσφατα έχασε τον πατέρα του, ξαφνικά, μετά από ανακοπή. Πάντα, όταν έρχομαι αντιμέτωπη με τέτοιες καταστάσεις, δεν ξέρω τι να πω. Δηλαδή αν γυρίσω και του πω «λυπάμαι» ή «ζωή σε εσάς» θα τον κάνω να αισθανθεί καλύτερα; Πως είσαι; τον ρώτησα. Ακόμη και καλά να μου έλεγε, τον ξέρω τόσα χρόνια που στο βλέμμα του κατάλαβα ότι πονάει. Ήταν μικρός σε ηλικία ο πατέρας σου, του είπα σε κάποια στιγμή. Δεν ήταν μικρός, είχε ζήσει κάποια πράγματα, δούλεψε, έκανε οικογένεια, χάρηκε τα παιδιά του. Φεύγουν νέοι άνθρωποι, μου είπε, και το μυαλό μου πήγε στην 14χρονη Σεράινα, που έχασε τη ζωή της το βράδυ της Παρασκευής στο παζάρι του Αλμυρού.

Μπορεί να σου φαίνεται δύσκολο να το πιστέψεις, όταν μάλιστα πρόκειται για ένα άτομο που δεν γνώριζα, αλλά από εκείνο το βράδυ η στεναχώρια δεν λέει να φύγει. Δεν είναι μόνο η ηλικία του κοριτσιού που με στεναχωρεί. Είναι ο τρόπος, όλα αυτά που ακολούθησαν, οι δηλώσεις, οι μαρτυρίες, οι αντεγκλήσεις, ποιος φταίει, ποιος όχι.

Πολλά ειπώθηκαν, πολλά γράφτηκαν και πιθανόν να γραφτούν και στο μέλλον για την υπόθεση. Το λόγο έχει η δικαιοσύνη, εκείνη θα πρέπει να βρει τους ενόχους, αν υπάρχουν, και να τους τιμωρήσει. Αυτή είναι η αρμόδια, όσο κι αν εμείς αρεσκόμαστε στο να κάνουμε τους δικαστές του διαδικτύου και να βγάζουμε ενόχους και αθώους, όχι μόνο σε αυτή την περίπτωση, δυστυχώς. Περιμένοντας λοιπόν την δικαιοσύνη να κρίνει, προσπαθώ μέσα από μια όχι καθαρή φωτογραφία, αυτή που κυκλοφόρησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, της 14χρονης, να φέρω στο μυαλό μου ένα νέο και δροσερό κορίτσι, που μέσα στα νιάτα του και την ομορφιά του βρήκε αυτό το άδικο τέλος. Σκέφτομαι ένα παιδί, γιατί παιδί ήταν, να βρίσκεται πάνω στο παιχνίδι, να γελάει με τους φίλους της, να περνάει καλά, να νιώθει ελεύθερη, να διασκεδάζει. Η Σεράινα «έφυγε» πάνω στην χαρά της, πάνω στο παιχνίδι.

Από το πέταγμα πάνω στο «χαλί», όπως ονομάζουν το παιχνίδι, πέταξε όμως πολύ πιο ψηλά, σκορπίζοντας ανείπωτο πόνο στην οικογένεια, τους φίλους, σε όλους όσους την γνώριζαν, ίσως και όχι. Αυτές τις στιγμές τα λόγια δεν μπορούν να αποδώσουν τα πραγματικά συναισθήματα. Αύριο, μεθαύριο, όλοι εμείς που σήμερα μιλάμε για το θέμα, θα συνεχίσουμε τις ζωές μας. Η οικογένεια της που σήμερα και για πάντα θα θρηνεί το χαμό του παιδιού της, θα συνεχίσει να ζει με ένα «γιατί». Κι αυτό το «αγκάθι» δεν ξεριζώνεται με τίποτα. Εκτός από δύναμη στην οικογένεια της μικρής δεν ξέρω τι να ευχηθώ. Όλα τα υπόλοιπα θα τα βρουν οι αρμόδιοι κι ελπίζω ποτέ κανενός παιδί το γέλιο να μην κοπεί τόσο άδοξα.

Εγγραφείτε στην ομάδα Magnesianews στο Viber για να λαμβάνετε ενημερώσεις.
Ακολουθήστε τη ροή Magnesianews στο Google News και μείνετε σε επαφή με ότι συμβαίνει.