Απέναντι σου βρίσκεται ο άνθρωπος σου, ο φίλος σου, μέλος της οικογένειας σου. Άνθρωπος με τον οποίο έχεις περάσει πολλά μαζί. Ταξιδέψατε, ξενυχτήσατε, είπατε τα εσώψυχα σας, κάνατε όνειρα. Θες όμως οι συγκυρίες, θες το ξερό σου το κεφάλι, θες ότι οι συνθήκες στη ζωή ενός ανθρώπου αλλάζουν με ταχύτητα φωτός, μαζί με αυτές και οι χαρακτήρες μας καμιά φορά, ήρθε η ώρα που όλα αυτά που νόμιζες ότι δεν σε πείραζαν και τόσο, που έλεγες «δεν βαριέσαι» και το άφηνες να πέσει κάτω, μια κουβέντα, μια χειρονομία, μια απλή λέξη ήρθε και έφερε τον κόμπο εκείνο που υπήρχε στο λαιμό σου να σπάσει. Κι άφησες τα λόγια να χυθούν από το στόμα σου.
Είπες, είπες, ούτε κι εσύ αν σε ρωτήσω τώρα μπορείς να θυμηθείς τι ξεστόμισες πάνω στο θυμό σου. Δεν φοβήθηκες να χρησιμοποιήσεις ακόμη και βαριές εκφράσεις. Λόγια που σε καμία περίπτωση δεν σε αντιπροσωπεύουν. Θες ο πόνος, θες η αγανάκτηση, θες ότι κάτι άλλο σου έφταιγε και βρήκες τρόπο να ξεσπάσεις, κοιτάς τον άνθρωπο σου απέναντι και μόνο θετικά συναισθήματα δεν νιώθεις. Το βλέμμα σου πετάει σπίθες, το στόμα σου συνεχίζει να μιλάει σε έντονο ύφος ακατάπαυστα. Ενώ ξέρεις με ποιον έχεις να κάνεις απέναντι σου, ξέρεις από το τι φαγητό του αρέσει να τρώει, μέχρι και τα πιο μικρά μυστικά του, δεν λες να σταματήσεις και συνεχίζεις να «πυροβολείς». Σε όλους νομίζω έχει συμβεί, αγαπημένε μου αναγνώστη, να φτάσουμε στο σημείο που να μην αναγνωρίζουμε από τα νεύρα μας τον ίδιο μας τον εαυτό. Να έχουμε χρησιμοποιήσει βαριές κουβέντες, να έχουμε βρίσει, να έχουμε επιτεθεί.
Αναρωτιέμαι όμως. Γιατί να το κάνουμε αυτό, αν όχι για να δείξουμε το πόσο δυνατοί υποτίθεται ότι είμαστε; Γιατί αν θέλαμε απλώς να τα πούμε, θα είχαμε επιλέξει να συζητήσουμε με τον άλλον, έστω και σε πιο…υψηλούς τόνους. Νομίζω ότι στις σχέσεις που είναι φτιαγμένες από αγάπη και εμπιστοσύνη, το συστατικά που πρέπει να κυριαρχεί σε στιγμές έντασης δεν θα πρέπει να είναι άλλο από το διάλογο, που θα βοηθήσει στη βελτίωση. Μόνο μέσα από τη συζήτηση αντιλαμβάνεσαι το πρόβλημα και οδηγείσαι στη λύση. Ο άνθρωπος σου δεν είναι εχθρός σου σε καμία περίπτωση.
Κι αυτός έχει ψυχή και συναισθήματα, που ίσως να πληγώνονται όταν ακούει λόγια βαριά από κάποιον που αγαπά. Και τα βαριά λόγια δύσκολα τα παίρνεις πίσω. Μένουν. Γι αυτό πριν πούμε κάτι για το οποίο θα μετανιώσουμε, ας προσπαθήσουμε να συζητήσουμε, να κατανοήσουμε, να βρούμε από κοινού μια λύση. Προσπάθεια χρειάζεται και ψυχραιμία. Αξίζει τον κόπο, θα δεις.
