Κι εκεί που έχεις χαλαρώσει λίγο, απολαμβάνοντας τον ήλιο, πίνοντας τον καφέ σου στην παραλία, έρχεται η φωνή από ένα πιτσιρίκι να διασπάσει την ηρεμία σου. Τσιρίζει μια φορά, το αγνοείς. Τσιρίζει δυο, προσπαθείς να συγκρατηθείς. Τσιρίζει τρεις, αναρωτιέσαι που είναι οι γονείς του και γιατί το αφήνουν να σπαράζει στο κλάμα. Τσιρίζει τέσσερις και δεν μπορείς άλλο, σηκώνεις το βλέμμα σου και ψάχνεις να δεις από τι άνθρωπο μπορεί να βγαίνει τόσο δυνατή φωνή. Και αντικρίζεις ένα πλασματάκι μικρό, που απλά ήθελε να τρέξει πάνω – κάτω στην παραλία και οι γονείς του προσπαθούσαν με νύχια και δόντια να τον συγκρατήσουν.
Κι εκεί που προσπαθώ να μη βάλω τα γέλια, που τον βλέπω με χίλιους δυο τρόπους να προσπαθεί να «ξεφύγει» από τους γονείς του και να κάνει εκείνο που είχε βάλει στο μυαλό του, αναρωτήθηκα αν αυτό ήταν το δικό μου παιδί πως θα αντιμετώπιζα την όλη κατάσταση. Είναι από τις ερωτήσεις που σαφώς και δεν μπορείς να δώσεις απάντηση, αλλά δεν μπορώ και να μην αναρωτιέμαι. Πολλές φορές και με τις φίλες μου έχουμε κάνουμε την ερώτηση. Τι μανάδες θα γίνουμε; Και καταλήγουμε πάντα να γελάμε, αφού θεωρούμε ότι θα γίνουμε οι καλύτερες μανάδες στον κόσμο. Επίσης, άλλη απορία που μας προβληματίζει είναι αν κάποια γυναίκα γεννιέται ή στην πορεία γίνεται μητέρα.
Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως βλέπω στον περίγυρο μου γυναίκες που λες και γεννήθηκαν γι αυτό το ρόλο. Τις έβλεπα να αλλάζουν πάνα, να φτιάχνουν φρουτόκρεμες, να κάνουν μπάνιο τα μωράκια τους και είναι σαν να το έκαναν από πάντα. Βλέπω άλλες μανάδες στο δρόμο στο πως διαχειρίζονται στιγμές κρίσεις με τα παιδιά τους και τις θαυμάζω. Εγώ νομίζω ότι σε στιγμές πανικού θα γελούσα. Είναι η αντίδραση μου και το φάρμακο έτσι ώστε να ξεπερνάω τις δυσκολίες. Και αυτό μάλλον δε το λες και καλό, ειδικά σε ότι αφορά ένα παιδί. Γι αυτό προβληματίζομαι. Βρίσκει κανείς από μόνος του το δρόμο για το πώς όταν γίνει γονιός θα αντιμετωπίζει τα πράγματα;
Η αλήθεια είναι ότι έχω καλή σχέση με τα παιδιά. Μου αρέσει να παίζω μαζί τους, να μιλάμε, να γελάμε, αλλά όταν βλέπω τα σκούρα και αρχίζουν την γκρίνια ξέρω ότι μπορώ ανά πάσα ώρα και στιγμή να τα πάω στη μαμά τους. Η αλήθεια είναι ότι πιστεύω πως ο καθένας από εμάς μπορεί, όταν έρθει η ώρα και παραστεί ανάγκη, να καταφέρει τα πάντα. Όλα συνηθίζονται, όλα αντιμετωπίζονται. Όταν έρθει η ώρα μας μάλλον κάπως θα τα καταφέρουμε… Ελπίζω!
