Βλέπω τις φίλες μου που έχουν μωρά και απορώ καμιά φορά μαζί τους. Όταν είσαι εσύ μικρός, δεν καταλαβαίνεις την υπερπροσπάθεια που κάνει η μάνα σου για σένα. Τα θεωρείς όλα δεδομένα. Ότι θα βρεις φαγητό στο τραπέζι, τα ρούχα σου θα είναι σιδερωμένα, χίλια ότι. Μεγαλώνοντας όμως, αρχίζεις και κατανοείς πως δεν είναι όλα τόσα εύκολα όσο νομίζεις. Μπορεί να πάρει χρόνο, αλλά έρχεται η στιγμή που καταλαβαίνεις πως η μάνα βρίσκεται δίπλα σου από την πρώτη σου κιόλας αναπνοή. Είναι κομμάτι σου. Ένα κομμάτι που ποτέ δεν πρόκειται να σε αφήσει απροστάτευτο, που δεν πρόκειται να ακούσεις ποτέ από το στόμα του «δεν έχω χρόνο τώρα».
Θα την δεις να ξυπνήσει ώρες πριν από σένα για να σου ετοιμάσει πρωινό. Γνωρίζει πόσα λεπτά πρέπει να βράσει το αυγό για να σου αρέσει. Που είναι οι κάλτσες που ψάχνεις ώρες και δεν μπορείς να βρεις. Γνωρίζουν ένα σωρό πράγματα, έχουν την λύση σε κάθε πρόβλημα και δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι, αγαπημένε μου αναγνώστη; Πως καταφέρνουν και τα ξέρουν όλα; Πως τα προλαβαίνουν όλα; Που σηκώνονται από τα αξημέρωτα, χωρίς να βαρυγκωμήσουν ή να γυρίσουν λεπτό. Που ξυπνάνε κι αρχίζουν και τρέχουν με τα παιδιά τους. Που μετά πηγαίνουν στη δουλειά τους. Που λαχανιασμένες επιστρέφουν στο σπίτι κι ακούνε τις φωνές «Τι φαγητό έχει;» ή «Α, πάλι φακές;». Κι αν το φαγητό δεν αρέσει σε κανέναν, δεν το έχουν σε τίποτα να καθίσουν να μαγειρέψουν δεύτερο φαί, έτσι ώστε να τους έχουν όλους ικανοποιημένους. Το έργο τους όμως δεν σταματάει εκεί.
Έχουν να ασχοληθούν με το σπίτι, το νοικοκυριό, να βολέψουν τα ρούχα που ανάκατα πετούν από εδώ και από εκεί οι υπόλοιποι. Το απόγευμα να πάνε πάλι στη δουλειά. Να προλάβουν να ψωνίσουν. Και γρήγορα πάλι στο σπίτι. Να διαβάσουν τα παιδιά για το σχολείο και ταυτόχρονα να σκεφτούν τι θα μαγειρέψουν για την επόμενη ημέρα. Στο αυτοκίνητο, στο δρόμο για τις εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών, σκέφτονται ότι πίσω τους περιμένει μια μπουγάδα που θα πρέπει να απλώσουν, χώρια αυτά που έχουν να σιδερώσουν. Και μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, πάντα να υπάρχει ο χρόνος για παιχνίδι. Αλήθεια, πως τα καταφέρνετε και τα προλαβαίνετε όλα; Όχι μια και δυο ημέρες. Αλλά σε καθημερινή βάση. Και πως μας αντέχετε όλους, με τις ιδιοτροπίες μας; Γιατί σίγουρα είστε ο εύκολος στόχος για μας. Αυτή που θα τα «ακούσει» πρώτα απ’ όλους, ακόμη κι αν δεν φταίει. Κι όμως μας υπομένετε. Δεν λυγίζετε ή τουλάχιστον έτσι μας δείχνετε. Κι εμείς θεωρούμε ότι είστε ακλόνητες, ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Τι άλλο μπορούμε να πούμε, παρά ένα τεράστιο ευχαριστώ.
