«Παιδί είναι μωρέ, θα μεγαλώσει και θα καταλάβει». Πόσες και πόσες φορές δεν έχεις ακούσει τη συγκεκριμένη φράση, αγαπημένε μου αναγνώστη; Στην πραγματικότητα, στα παιδιά σου, τα εγγόνια σου, έχεις δει κάτι τέτοιο να γίνεται; Μεγάλωσαν και έστρωσαν; Εγώ γιατί βλέπω γύρω μου τύπους γεμάτους κόμπλεξ; Γιατί διακρίνω ανθρώπους «κενούς»; Γιατί έρχομαι καθημερινά σε επαφή με ανθρώπους που φοβούνται να πάρουν την όποια ευθύνη; Ποιος φταίει που διαμορφώθηκαν τέτοιοι χαρακτήρες; Οι γονείς σαφώς και μετά ο κοινωνικός περίγυρος, που ξέρει και μπορεί να βοηθήσει στα πάντα, χωρίς να τον ρωτήσει και ποτέ κανείς. Και εντάξει, οι γονείς, θέλω να πιστεύω, κάνουν ότι καλύτερο μπορούν για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Στην υπερβολή βέβαια ορισμένες φορές, αλλά γονείς είναι αυτοί. Μέσα στην υπερβολή τους αυτή όμως, μέσα σε όλα αυτά που παρέχουν στα παιδιά τους, όλες τις ανέσεις, μην τους λείψει τίποτα, βλέπω τη γενιά των σημερινών 20άρηδων και αναρωτιέμαι.
Τι ακριβώς τους συμβαίνει; Τους βλέπω συνεχώς μπροστά από έναν υπολογιστή ή κινητό. Καθισμένοι πάντα. Με το κινητό θα φάνε, θα επικοινωνήσουν, θα διασκεδάσουν. Δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο εκτός από το που θα βρουν δωρεάν ίντερνετ να κατεβάσουν καινούργια παιχνίδια να παίξουν. Θα μου πεις εσύ στα 20 σου τι έκανες; Θεωρώ ότι έκανα. Και ταξίδια πήγαινα, και φίλους καλούς είχα που περνούσαμε ώρες μιλώντας μεταξύ μας και ενδιαφέροντα είχα. Και πραγματικά, γι αυτό ανησυχώ περισσότερο απ’ όλα. Που στεναχωριέμαι να βλέπω παιδιά μοναχά τους, ακόμη και αν αποτελούν μια παρέα. Ουσιαστικά δεν μιλούν μεταξύ τους, απλά συνυπάρχουν για ένα καφέ. Και αναρωτιέμαι. Τι ανησυχίες να έχουν αυτά τα παιδιά; Από πού ενημερώνονται για το τι συμβαίνει γύρω μας; Ψάχνονται; Αναζητούν; Χειραγωγούνται; Διαβάζουν; «Δουλεύουν» με τον εαυτό τους; Γνωρίζουν τι θέλουν; Που πατάνε; Που βρίσκονται; Ξέρουν να επιλέγουν; Να αποφεύγουν τις κακοτοπιές; Τους έχουν προετοιμάσει κατάλληλα οι γονείς τους; Προφανώς και θα έχουν καταλάβει ότι η κοινωνίας μας είναι ένα σκέτο χάλι.
Αλλά έχουν την δύναμη να έρθουν σε σύγκρουση με ότι σάπιο υπάρχει εκεί έξω; Δεν ξέρω, απλά ελπίζω να έχουν και τη γνώση και την θέληση, να σηκώσουν το ανάστημα τους, να αμφισβητήσουν, να ανοίξουν τους δικούς τους δρόμους. Μακάρι να έχουν μάθει να σέβονται όχι μόνο τους γύρω τους, αλλά πρώτα τον ίδιο τους τον εαυτό. Να αγαπάνε, να νιώθουν, να είναι μέλη μιας κοινωνίας που μπορεί τώρα να μυρίζει δυσωδία, αλλά με τη συμβολή τους μπορεί αυτό ν’ αλλάξει. Κι αν ακόμη δεν τα έχουμε διδάξει αυτά στα παιδιά μας, ποτέ δεν είναι αργά.
