Καθημερινά ακούμε και διαβάζουμε για γονείς που μόνο άξιοι δεν ήταν για να κατέχουν αυτό τον τίτλο. Μαθαίνουμε για γονείς που κακοποιούν τα παιδιά τους, τα βιάζουν, τα ωθούν σε άνομες πράξεις. Σκέφτομαι, πόσο λίγος σαν άνθρωπος μπορεί να είναι κάποιος για να τα κάνει όλα αυτά. Πως μπορείς, σε κάποιον που σε φωνάζει μπαμπά ή μαμά να συμπεριφερθείς με απάνθρωπο τρόπο.
Πως γίνεται να φέρνεις στον κόσμο ένα παιδί και αντί να το προστατεύσεις, να το γεμίζεις πληγές. Πως είναι δυνατόν να σου δίνει ο Θεός την ευλογία για να γίνεις γονιός και εσύ να μην στέκεσαι αντάξιος. Βλέπω καμιά φορά στο δρόμο γονείς να δέρνουν τα παιδιά τους, να τους φωνάζουν, να τα «σέρνουν» λες και είναι τσουβάλια με πατάτες. Βλέπω να τα κακοποιούν λεκτικά, αλλά έλα που δεν μου επιτρέπεται να επέμβω. Αν μπορούσα όμως να κοιτάξω στα ματιά έναν από αυτούς τους γονείς δεν ξέρω τι θα τους πρωτοέλεγα.
Μάλλον ότι ντρέπομαι για την συμπεριφορά τους. Μάλλον ότι το παιδί του δεν έχει ανάγκη από τις αγριοφωνάρες του, παρά από ήρεμες κουβέντες και αγκαλιές για να καταλάβει. Πως θέλω να μου πει μπας και κατανοήσω ποια δύναμη είναι εκείνη που τον σπρώχνει να σηκώσει το χέρι του και να χτυπήσει το σπλάχνο του. Δεν το λυπάται; Δεν νιώθει κανένα συναίσθημα απέναντι σε αυτό το ανυπεράσπιστο πλάσμα; Τι του φταίει και συμπεριφέρεται έτσι;
Εγώ γονιός δεν είμαι. Ξέρω όμως τι πάει να πει να έχεις μεγαλώσει σωστά. Ξέρω τι πάει να πει αγαπώ, προστατεύω, δίνω. Ξέρω πόσο σκληρό είναι να νιώθεις την απόρριψη και την έλλειψη αγάπης, ειδικά σε μια τόσο τρυφερή ηλικία. Και γι αυτό θεωρώ εντελώς απάνθρωπο να είσαι ο προστάτης ενός τέτοιου πλάσματος και αντί να παίζεις σωστά το ρόλο σου, να κάνεις ότι περνά από το χέρι σου για να κάνεις μια ψυχή δυστυχισμένη. Πραγματικά ντρέπομαι για όλες αυτές τις περιπτώσεις που γίνονται γνωστές καθημερινά, κι ακόμη πόσες δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Ντρέπομαι που μερικοί άνθρωποι πάνω σε ένα κλάμα μωρού, μπορούν να αποδειχτούν τόσο λίγοι. Που πάνω σε μια γκρίνια ενός μωρού αποδεικνύουν την κακία και την σκληράδα τους. Να μην έχουν εισπράξει οι ίδιοι αγάπη και να μην έχουν περίσσευμα;
Και πάλι, αν δεν αγαπήθηκαν, πως μπόρεσαν και έγιναν τόσο σκληροί κι εκείνοι σαν αυτούς που πιθανόν κατηγορούν ότι τους απέρριψαν; Η ζωή ενός παιδιού δεν είναι για να την κάνει κόλαση ο καθένας επειδή νομίζει ότι είναι πιο δυνατός. Τα παιδιά θέλουν να αισθάνονται ασφαλή, να παίζουν και να γελάνε και όχι να περνούν τις ώρες τους κλεισμένα σε ένα δωμάτιο, τιμωρημένα για μια ζαβολιά που μπορεί να έκαναν.
Αν σε νοιάζει, αν κρύβεις έστω ελάχιστα συναισθήματα μέσα σου, αν θες να κάνεις ένα πλάσμα ευτυχισμένο σε μια κοινωνία απόλυτα δυστυχισμένη, την επόμενη φορά που θα σκεφτείς να σηκώσεις το χέρι σου ή να βρίσεις το παιδί σου, τρέξε να κρυφτείς. Απλά θα έχεις αποτύχει, πρώτα ως άνθρωπος, μετά ως γονιός.
