Τείνω να αρχίζω να πιστεύω, αγαπημένε μου αναγνώστη, αυτό που κάποτε είχε πει ο Βάρναλης, πως για ότι κακό μας συμβαίνει, δεν φταίει τίποτα άλλο παρά το ξερό μας το κεφάλι. Σε ελεύθερη μετάφραση δική μου, αλλά το νόημα παραμένει το ίδιο. Δεν ξέρω αν συμφωνείς με αυτό, αλλά πλέον βλέπω αντιδράσεις ανθρώπων που δεν τις περίμενα. Βλέπω «καβαλημένους», να έχουν σηκώσει μια μύτη μέχρι εκεί πάνω, λες και δεν γνωριζόμασταν από παλιά και δεν ξέρουμε ο έναν τον άλλο. Βλέπω ανθρώπους να τυφλώνονται από μίσος και να κάνουν το ένα λάθος πίσω από το άλλο.
Βλέπω να εκφράζονται άνθρωποι με έναν τρόπο, σαν να είναι οι μόνοι που μπορεί να έχουν δίκιο σε αυτό τον κόσμο και κανείς άλλος. Βλέπω ανθρώπους να προσβάλουν, να υποτιμούν, να εκδικούνται τον συνάνθρωπο τους και πραγματικά είναι κάτι που με θλίβει. Αυτό που πιστεύω, είναι πως κανέναν άνθρωπος δεν γεννήθηκε διαθέτοντας το συστατικό της «κακίας». Αν ήταν έτσι θα μπαίναμε σε κατηγορίες «καλών» και «κακών» και θα ξέραμε με τι είχαμε να κάνουμε κάθε φορά που συναναστρεφόμασταν με έναν άνθρωπο. Νομίζω ότι κανένας μας δεν γεννήθηκε κακός.
Αδύναμο μπορείς κάποιον να τον χαρακτηρίζεις. Αδύναμος στο να σταθεί αντάξιος στο ύψος των περιστάσεων, απέναντι σε ιδέες, απέναντι στα ίδια του τα λάθη και τα πάθη. Και μάλλον κάπως έτσι, παίρνουν κάποιου τα μυαλά του αέρα, χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως άλλη αυθεντία, και όποιον πάρει ο χάρος. Για να σου δώσω κι ένα μικρό παράδειγμα, εδώ γύρω μας, στην πόλη, ακόμη και άνθρωποι που τυγχάνει να διαθέτουν κάποιο αξίωμα, έχουν καταφέρει από την μεγαλομανία τους και τον υπέρμετρο εγωισμό τους να στρέψουν την πλειοψηφία των πολιτών εναντίον τους.
Λόγω του μίσους, της αλαζονείας, της εμπάθειας, των ψεμάτων που κάθε τόσο εκτοξεύουν, έχουν καταφέρει να αφήσουν την έπαρση να τους οδηγεί, κάτι που τους έχει κάνει πλέον αντιπαθητικούς, ακόμη και σε ανθρώπους που μέχρι πριν από λίγο καιρό στέκονταν στον πλευρό τους. Μεγάλη επιτυχία, δε νομίζεις; Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, όπως και όλοι οι άλλοι που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, έχουν τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, που φτάνουν σε σημείο αυτοκαταστροφής. Δεν διστάσουν να τα βάλουν με όλους και όλα, να κριτικάρουν τους πάντες, «κράζουν» όποιον έχει αντίθετη γνώμη με εκείνους. Η έπαρση τους δεν έχει όρια. Δεν καταλαβαίνουν όμως ότι με αυτή την τακτική μόνο κακό προσφέρουν;
Δεν καταλαβαίνουν ότι γι αυτούς η πολιτική (τρομάρα τους) αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει εδώ και πολύ καιρό; Πως αποτελούν πια ένα ξένο σώμα για την πόλη και τους πολίτες της; Ας περισώσουν, ότι προλαβαίνουν και μπορούν, για τους εαυτούς τους περισσότερο. Η πόλη θα αντέξει , θα πορευτεί και θα αναπτυχθεί, επιτέλους, και χωρίς εκείνους.
