Πότε πέρασαν κιόλας σαράντα ημέρες από το θάνατο του θείου μου ούτε που το κατάλαβα. Μάλλον δεν το συνειδητοποίησα. Λένε, πως στις σαράντα μέρες από το θάνατο κάποιου η ψυχή πηγαίνει στους ουρανούς.
Σκέφτομαι άραγε να είναι αλήθεια ; Και αν όχι που να πηγαίνει κάποιος όταν φεύγει από εδώ; Ποτέ νομίζω ότι δεν θα καταφέρω να κατανοήσει το θάνατο. Όχι σαν γεγονός, αλλά σαν διαδικασία. Το ότι πρέπει να αποδεχτείς ότι δεν πρόκειται να ξαναδείς, ότι δεν θα τον ξανακούσεις, ότι δεν θα μοιραστείς μαζί του πράγματα. Αυτό το άδειο που νιώθει κανείς μετά από μια απώλεια δύσκολα γεμίζει. Κάποιοι λένε ότι οι άνθρωποι ποτέ δεν φεύγουν, είναι πάντα εδώ, αν τους έχουμε ζωντανούς στη μνήμη μας. Μακάρι να ήταν έτσι.
Μόνο που δεν ακούς το γέλιο του άλλου. Τη φωνή του. Δεν τον αγκαλιάζεις, ούτε τον φιλάς. Δεν τον μυρίζεις. Δεν μοιράζεσαι μαζί του. Όλα αυτά είναι απλά στο μυαλό σου, όπως και οι αναμνήσεις. Αυτές δεν πρόκειται να πεθάνουν ποτέ. Η αγάπη, τα χρόνια, το μοίρασμα, τα όσα πήρες και έδωσες, παραμένουν στο μυαλό για να σου δίνουν κουράγιο. Πόσες και πόσες φορές δεν έκλεισες τα μάτια και δεν παρακάλεσες να έρθει στο όνειρο σου κάποιος που έχεις χάσει; Να τον δεις να σου χαμογελά, να σου πει ότι είναι καλά. Κλείνεις τα μάτια και σκέφτεσαι που να έχει πάει αυτή η ψυχή. Που να ταξιδεύει. Θέλεις να πιστεύεις ότι είναι κάπου γύρω σου. Το αποκλείεις να μη συμβαίνει.
Δεν βλέπεις τον άλλον παρά σε μια φωτογραφία, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος απουσιάζει, έχει πάει κάπου και ας μην ξέρεις που. Δύσκολο πράγμα να χάνεις κάποιον που τον θεωρούσες δικό σου άνθρωπο. Δύσκολο να αποδεχτείς την απώλεια, δύσκολο να συμβιβαστείς με την ιδέα ότι αυτό ήταν, δεν πρόκειται να τα ξαναπείτε. Κι όμως. Εσύ εξακολουθείς να τον αγαπάς, να τον νοιάζεσαι. Αυτό δεν πρόκειται να σταματήσει. Τον αγαπάς κι ας μην μπορείς να τον αγγίξεις, να του πεις τα παράπονα σου. Τον αγαπάς κι ας είναι πλέον μια ανάμνηση.
Δύσκολη η απώλεια, δύσκολο να σου λείπει κάποιος, ακατόρθωτο να συμπληρωθεί το κενό που άφησε κάποιος πίσω του. Το μόνο που μένει είναι να θυμόμαστε τους ανθρώπους που χάσαμε με αγάπη. Όσα χρόνια κι αν περάσουν να μην περάσει μέρα που να τους λησμονήσουμε. Θα μου πεις τι λέω τώρα. Είναι δυνατόν να αγάπησες έναν άνθρωπο, να τον έχασες και να τον ξεχάσεις; Δεν υπάρχει περίπτωση…
