Συνηθισμένο να το λέμε, αλλά έτσι είναι. Τα χρόνια περνάνε γρήγορα. Εμείς μεγαλώνουμε και αλλάζουμε. Γιατί μη μου πεις, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι είσαι ο ίδιος άνθρωπος που ήσουν πριν από μερικά χρόνια. Μέχρι και οι συνήθειες μας είναι σήμερα διαφορετικές, από ότι χθες. Κακά τα ψέματα. Δεν είμαστε πλέον τα μικρά παιδάκια, με τα όνειρα και τις φιλοδοξίες που έχει ένας νέος στο ξεκίνημα του. Αλλιώς ξεκινήσαμε, αλλιώς τα βρήκαμε, αλλιώς είμαστε κι ίσως αλλιώς να καταλήξουμε. Άλλοι ίσως να είναι και καλύτερα από ότι μπορούσαν να φανταστούν.
Συζητούσα με μια φίλη μου προχθές το γεγονός για την απόκτηση ενός παιδιού. Κάποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι είναι το πιο εύκολο πράγμα να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί. Μπορεί να είναι κι έτσι. Εγώ στο μυαλό μου, κι ευτυχώς διαπιστώνω και πολλές άλλες γυναίκες, το έχω κάπως διαφορετικά το θέμα. Η κοινωνία μας είναι έτσι όπως την βιώνουμε όλοι μας. Σκληρή, απάνθρωπη. Μεγαλώνουμε μέσα σε αυτή και φοβόμαστε ακόμη και να ονειρευτούμε κάτι το απλό. Δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Τα πάντα φαντάζουν μια αβεβαιότητα. Θα μου πεις δεν είναι για όλους το ίδιο. Προφανώς και χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι που έχουν την σιγουριά τους και ξέρουν που βαδίζουν.
Για όλους όμως εμάς τους υπόλοιπους, που η ζωή έχει τα πάνω και τα κάτω της και που κανείς δεν μπορεί να μας υπογράψει πως θα είναι τα πράγματα από εδώ και στο εξής, το θέμα «παιδί» έχει κι αυτό τους φόβους και τις αναλύσεις του. Λέγαμε λοιπόν με την φίλη μου, πως είναι δυνατόν να μπούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε να φέρουμε στον κόσμο ένα παιδί, όταν η κοινωνία από μόνη της μας αποτρέπει για κάτι τέτοιο. Στην αντίθεση μου αυτή υπάρχουν αντιδράσεις.
Οι συνθήκες ποτέ δεν θα είναι ιδανικές, μου έλεγε μια μεγαλύτερη σε ηλικία κυρία από εμένα. Κι αυτό τι σημαίνει; Ότι μπορούμε εμείς, κόντρα στις συνθήκες να πάρουμε αποφάσεις για το πώς θα ζήσει ένα νέο μέλος σε μια κοινωνία που χαροπαλεύει; Οι συνθήκες προφανώς δεν θα είναι ποτέ ιδανικές, γι αυτό ακούμε κάθε τόσο τραγωδίες να συμβαίνουν μέσα σε οικογένειες, με μωρά παρατημένα, με μωρά που δεν έχουν να φάνε, που είναι αναγκασμένα να βγουν από μικρά στη δουλειά, που δεν πάνε στο σχολείο, που τα κακομεταχειρίζονται.
Δύσκολη απόφαση, πόσο μάλλον στις μέρες μας, να αναλάβεις την ευθύνη να φέρεις στον κόσμο μια νέα ζωή. Δεν ξέρω αν είναι θέμα υπευθυνότητας ή απλού φόβου, ξέρω όμως ότι πολλοί είναι εκείνοι που προβληματίζονται. Κι αν θες τη γνώμη μου, καλά κάνουν.
