Δεν ξέρω αν σου τυχαίνει κι εσένα, αγαπημένε μου αναγνώστη, να κάθεσαι υποτίθεται να δεις μια ταινία στην τηλεόραση, κι αντί αυτού το μυαλό σου να χάνεται και να σκέφτεται διάφορες ιστορίες. Σαν να έχει ανοίξει στο μυαλό σου μέσα ένας μικρός κινηματογράφος, που προβάλλονται εικόνες από στιγμές που έχεις περάσει σε διάφορες χρονικές περιόδους της ζωής σου. Εσύ είσαι ο πρωταγωνιστής και συμπρωταγωνιστές στην μίνι αυτή ταινία άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή σου.
Έχω την εντύπωση, ότι στην προβολή μιας τέτοιας ταινίας, επιλέγουμε ως σκηνικό κάτι από την παιδική μας ηλικία. Η ηλικία που την έχουμε ως ιδανική στο μυαλό μας, τότε που νομίζαμε ότι μπορούμε να κατακτήσουμε τον κόσμο, που η ζωή μας όλη ήταν το παιχνίδι και η μόνη μας έννοια οι φίλοι μας. Γιατί μη μου πεις, ότι αν σου δίνονταν η ευκαιρία να γυρίσεις σε κάποια χρονική στιγμή της ζωής σου, δεν θα επέλεγες να γυρίσεις τότε που ήσουν παιδί. Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου, ότι στο μυαλό μας την έχουμε εξιδανικεύσει, κι όχι άδικα. Γιατί πώς να ξεχάσεις τις στιγμές που τελείωνες από το σχολείο και έτρεχες στο σπίτι της γιαγιάς που σου είχε μαγειρέψει το αγαπημένο σου φαγητό;
Πώς να ξεχάσεις τις στιγμές, που πίστευες ότι έφτανε απλά να κρυφτείς κάτω από το σκέπασμα για να περάσει ένα πρόβλημα. Πώς να λησμονήσει η μνήμη μια ολόκληρη περίοδο που μυρίζει πορτοκάλι, σοκολάτα και … οινόπνευμα από τις τόσες φορές που χρειάστηκε να βάλεις στα πόδια σου, όταν έπεφτες από το ποδήλατο; Ταξιδεύοντας πίσω στο χρόνο και τις παιδικές αναμνήσεις, νομίζω ότι η ψυχή γαληνεύει λίγο. Πηγαίνοντας πίσω στα πρόσωπα, τα μέρη, τις γειτονιές, τις αυλές γεμάτες από γλάστρες ανθισμένες. Στα χέρια μου έπεσε ένα άλμπουμ με παιδικές φωτογραφίες με εμένα να ποζάρω πάνω σε ένα παιδικό ποδηλατάκι και τον αδελφό μου πιο πίσω, τότε που η μόνη μας έγνοια ήταν ποιος θα ξυπνήσει πιο νωρίς για να κάνει βόλτες στην αυλή. Φωτογραφίες με παιδικούς φίλους, που είχαμε τα ίδια σημάδια από τις πληγές στα γόνατα.
Δεν ξεχνιούνται ούτε τα παιχνίδια, ούτε οι τσακωμοί, ούτε τα γέλια μας που πρέπει να αντηχούν ακόμη στο πάρκο της γειτονιάς. Κάθε σκέψη παιδική είναι γεμάτη μόνο από υπέροχες στιγμές. Ήχους, γεύσεις, δράσεις. Κι ας παραπονιόμασταν για το πρωινό ξύπνημα στο σχολείο. Κι ας θέλαμε η ζωή μας να ήταν μόνο εκδρομές. Κι ας βαριόμασταν στην τάξη. Τίποτα όμως δεν ήταν ικανό να μας χαλάσει τη διάθεση. Είχαμε τα χρώματα, το χαρτί ζωγραφικής και ζωγραφίζαμε τον κόσμο όπως τον ονειρευόμασταν, ξέγνοιαστο. Τότε είχαμε και όλους εκείνους που σήμερα μας λείπουν πολύ, κι αν γνωρίζαμε πόσο θα είχαμε φροντίσει να τους αγκαλιάσουμε τόσο σφιχτά. Νιώθω απόλυτα τυχερή όμως που έζησα ως παιδί. Με παραμύθια, με παιχνίδι, με τραγούδι, εκδρομές, φίλους. Αναμνήσεις βαθιά πλέον χαραγμένες και ο μοναδικός μου θησαυρός.
