Αν κάτι δεν αντέχεται σε αυτή τη ζωή, είναι η γκρίνια των ανδρών όταν αρρωσταίνουν ή όταν νομίζουν ότι αρρωσταίνουν. Δεν έχει ηλικία το θέμα. Μεσήλικας θα είναι; Έφηβος; Ηλικιωμένος; Λες και έχουν κασέτα, με συγκεκριμένα λόγια, και την βάζουν κάθε φορά που κάτι τους συμβαίνει. Ο πονοκέφαλος σημαίνει εγκεφαλικό, ο πυρετός πνευμονία, ο πόνος στο στομάχι καρκίνος και πάει λέγοντας.
Δεν ξέρω γιατί το κάνουν αυτό, στον ίδιο τους τον εαυτό κυρίως, αλλά μεταξύ μας τώρα, ένα φόβο και μια αναζήτηση προσοχής προς εκείνους υπάρχει. Μην τους πεις για γιατρό. Για νοσοκομείο ούτε λόγος. Και έτσι μένει η γυναίκα να παίρνει το ρόλο της νοσοκόμας να ακούει ατάκες του στυλ «αχ θα πεθάνω και τότε να δούμε τι θα κάνετε χωρίς εμένα». Όταν η καημένη τολμήσει να προτείνει να έρθει ένας γιατρός τουλάχιστον στο σπίτι, γίνεται ο κακός χαμός. Δεν ξέρω πως τους έχουν πάρει έτσι, αλλά επειδή το έχω συζητήσει με μερικούς φίλους, έχουν την εντύπωση πως δεν θα τους πουν την πλήρη αλήθεια. Πως κάτι θα τους κρύψουν, κάτι θα ωραιοποιήσουν.
Γιατί ο κατά φαντασίαν ασθενής ξέρει, αγαπημένε μου αναγνώστη. Ξέρει ότι γνωρίζει περισσότερα ακόμη και από τον γιατρό (!). Και είναι απορίας άξιο, πως μπορεί ένας άνδρας δυο μέτρα, που παίρνει την πέτρα και την σκύβει, που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, μόλις αρρωστήσει, και μιλάμε για ένα απλό κρύωμα, να πέφτει στο κρεβάτι σαν ετοιμοθάνατος. Δεν λυπάστε τις γυναίκες σας; Τις κόρες σας; Τις αδελφές σας; Τι σας πιάνει και γκρινιάζετε; Γιατί δεν μιλάμε για σοβαρές ασθένειες. Μιλάμε για ένα πόνο στο αυτί, στο δόντι, ένα πονοκέφαλο που στο μυαλό ενός άνδρα διογκώνεται και μετατρέπεται σε τέρας που θέλει να του ρουφήξει το μυαλό. Σίγουρα τώρα που το διαβάζεις, έχεις σκεφτείς τουλάχιστον ένα ή και περισσότερα περιστατικά στη ζωή σου, όπου βρέθηκες να γιατροπορεύεις τον κανακάρη ή τον άντρα σου.
Δε νομίζω να είμαι υπερβολική. Το συζητάμε όλες οι γυναίκες μεταξύ μας σαν γεγονός, αστείο μέχρι ένα σημείο, αλλά στα όρια της παράνοιας μερικές φορές. Δε λέω. Καλοί, χρυσοί και άγιοι οι άντρες, τους αγαπάμε, τους φροντίζουμε, τους συμπαραστεκόμαστε, αλλά μόλις αρρωστήσουν, είμαι σίγουρη ότι φτάνεις σε επίπεδο απελπισίας. Μου έλεγε μια φίλη τις προάλλες πως ο καλός της ανέβασε πυρετό και μόνο διαθήκη δεν ήθελε να κάνει, μπας και «φύγει» και δεν προλάβει να μοιράσει την περιουσία του. Ξέρετε πόσο πυρετό είχε; 37! Ας όψεται, μου είπε η φίλη. Εμείς πρέπει να τους ανεχόμαστε μια, άντε δυο φορές το χρόνο που αρρωσταίνουν. Τι να πουν και αυτοί που τους γκρινιάζουμε σε καθημερινή βάση; Δεν έχει και άδικο, εδώ που τα λέμε…
