Τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότερο τυχαίνει να βρίσκομαι στο γραφείο, να κλείνω τα μάτια μου και να ταξιδεύω. Όχι έτσι απροσδιόριστα. Σκέφτομαι την πλέον αγαπημένη μου παραλία, ανυπομονώ να έρθει το καλοκαίρι, να πάω εκεί και να βρω την ηρεμία μου. Φαντάζομαι άμμο, ήλιο, ξαπλώστρες, εκεί πάνω που νομίζεις ότι έχεις «ψηθεί» να έρχεται ένα μικρό κύμα να σε δροσίζει στα πόδια. Θα μου πεις, όλοι μας αφήνουμε που και που το μυαλό μας να ταξιδέψει. Κάποιοι έχουν βάλει στόχο ζωής να γυρίσουν όλο τον κόσμο.
Άλλοι απλά απολαμβάνουν κάθε μήνα μια εκδρομή και τους είναι αρκετό. Όλοι πάντως ανεξαιρέτως αφήνουμε το μυαλό μας να ταξιδέψει. Και το κάνουμε αυτό, γιατί είναι το πιο εύκολο. Δεν είσαι αναγκασμένος να πάρεις αεροπλάνα και πλοία για να φτάσεις στον προορισμό σου, δεν ξοδεύεσαι, άσε που μπορείς ανά πάσα ώρα και στιγμή να βρεθείς οπουδήποτε θελήσεις, χωρίς να ταλαιπωρηθείς. Και σε εποχή οικονομικής κρίσης, που το κάθε νοικοκυριό σκέφτεται και το ένα ευρώ πως θα το σπαταλήσει, έχω την εντύπωση πως τα ταξίδια αποτελούν πολυτέλεια για ένα μεγάλο ποσοστό. Πρέπει να στερηθείς ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, να αποταμιεύσεις για να μπορέσεις να κάνεις ένα ταξίδι όπως ακριβώς πρέπει. Γνωρίζω ανθρώπους που μια φορά το χρόνο θα ταξιδέψουν για αρκετές ημέρες, έχοντας βέβαια κάνει το κουμάντο τους όλο τον υπόλοιπο χρονικό διάστημα. Τους αρέσει να αλλάζουν παραστάσεις, να γνωρίζουν καινούργιους πολιτισμούς, να γεύονται φαγητά που ούτε καν θα μπορούσαν να φανταστούν ότι θα τους αρέσουν. Θέλουν να επισκέπτονται αρχαιολογικούς χώρους, να τραβάνε φωτογραφίες που θα κοιτάνε μέσα στα άλμπουμ τους μετά από χρόνια.
Δε λέω, καλά και άγια τα ταξίδια, είμαι φαν, αλλά πόσες και πόσες φορές δεν γύρισα κατάκοπη στο σπίτι μου μετά από ώρες, με πιασμένη μέση και μην έχοντας δύναμη να σηκωθώ από το κρεβάτι για τις επόμενες τουλάχιστον δυο μέρες; Και κάπου εκεί είναι που συνειδητοποιείς ότι σαν τη θαλπωρή του σπιτιού και την ηρεμία του δεν πρόκειται να βρεις πουθενά. Κάθε σπιθαμή του χώρου σου, σου θυμίζει κάτι όμορφο ή άσχημο, κάτι που σου φέρνει γέλιο ή κλάμα. Είναι εκεί που θα κάτσεις στον καναπέ σου χωρίς να σε ενοχλεί κανείς, θα ανοίξεις το βιβλίο σου ή απλά θα καθίσεις να χαζεύεις το ταβάνι. Που θα έρθουν οι φίλοι σου για να φάτε, να παίξετε, να κάνετε αστεία. Όπως και να το κάνουμε, αγαπημένε μου αναγνώστη, το σπίτι του καθένα είναι ο χώρος που έχει επιλεγεί ως το καταφύγιο του, που ακόμη και το καλύτερο ταξίδι του να πάει κάποιος, μόλις ανοίξει την πόρτα του θα αναφωνήσει «σαν το σπίτι, πουθενά». Γιατί μόνο εκεί μπορεί να είσαι εσύ, να λειτουργείς όπως ακριβώς θέλεις, ο εαυτός σου.
