Ανεκτικότητα. Τι δύσκολη λέξη. Ιδίως τώρα, σε μια εποχή που η κοινωνία και οι άνθρωποι της «βράζουν». Σε μια κοινωνία που πολλές φορές σε βγάζει εκτός των ορίων σου. Που πολλές φορές σφίγγεις τα δόντια σου για να μπορέσεις να κρατήσεις την ψυχραιμία σου. Η αλήθεια είναι ότι γύρω μας συμβαίνουν καθημερινά δεκάδες πράγματα που μας ενοχλούν και με δυσκολία τα ανεχόμαστε. Όχι βέβαια πάντα.
Είναι η αδικία που δεν μπορείς να ανεχτείς. Όπως και τα ψέματα. Σε ενοχλούν και τα δυο εξίσου πολύ. Αλλά δεν είναι τα μόνα. Είναι και τόσα άλλα που είναι ικανά να σε βγάλουν έξω από τα ρούχα σου, όπως λέμε χαρακτηριστικά, αγαπημένε μου αναγνώστη. Πράγματα που ακόμη και στη σκέψη τους τσατίζεσαι. Και εντάξει με τα απλά, τα καθημερινά, που μπορεί και την επόμενη ημέρα να μην τα θυμόμαστε καν. Όταν όμως η ανεκτικότητα μας αγγίζει θέματα θρησκεύματος, φυλής, χρώματος, φύλου, τότε τα πράγματα παίρνουν μια άλλη τροπή. Γιατί μη μου πεις ότι δεν βλέπεις τα σημάδια που δίνει η κοινωνία πάνω σε τέτοια θέματα. Το είδαμε πολύ πρόσφατα από τις αντιδράσεις για το θέμα των προσφύγων, που αν είναι δυνατόν να ήθελαν να πάνε σχολείο με τα δικά μας παιδιά. Γιατί τόση έχθρα; Γιατί τέτοια επίθεση;
Γιατί τόσο μίσος και αλληλοσπαραγμός; Δεν μπορώ να το καταλάβω. Κατανοώ ότι τα προβλήματα έχουν οδηγήσει μια ολόκληρη κοινωνία να βράζει στο ζουμί της. Να μας έχει βάλει όλους στο καζάνι της και να μας αφήνει να τσουρουφλιζόμαστε. Και εμείς τι κάνουμε πάνω στην αντίδραση μας; Μισούμε, αδιαφορούμε, είμαστε συνεχώς στην άμυνα και κάνουμε επίθεση σε όποιον νομίζουμε ως…εχθρό. Ας το γράψω, μπας και το κατανοήσουμε κάποια στιγμή. Πως ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, ξεχωριστός. Διαθέτει τη μοναδικότητα του και γι αυτό θα πρέπει να τον σεβόμαστε. Ότι χρώμα κι αν διαθέτει, ότι σεξουαλική προτίμηση και αν έχει, όποια γλώσσα κι αν μιλά ή όποιο είναι το βιοτικό του επίπεδο. Όλοι μας αποτελούμε τον κόσμο αυτό. Μια κοινωνία που αποτελείται από ανθρώπινες οντότητες που διαθέτουν το ίδιο δικαίωμα στη ζωή.
Ο καθένας από εμάς έχει το δικαίωμα να επιλέξει τον τρόπο που θα ζήσει, να κάνει τις επιλογές του, και αυτό πρέπει να γίνει κάτω από ασφάλεια, χωρίς φόβο για πιθανές επιθέσεις προς το πρόσωπο του ή ανάρμοστων συμπεριφορών που θα κοροϊδεύουν το ότι διαφορετικό διαθέτει. Νομίζω ότι πρέπει να γίνουμε λίγο πιο ανεκτικοί γιατί μόνο έτσι θα υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που δεν θα φοβούνται και δεν θα ντρέπονται να εκφράσουν αυτό που είναι, άρα και ευτυχισμένοι. Αυτός ο κόσμος, που αύριο θα τον παραδώσεις στα χέρια των παιδιών σου, οφείλει και πρέπει να είναι απαλλαγμένος από κάθε είδους κακία. Οφείλει να ανέχεται το κάθε τι διαφορετικό, να το αγαπά, να το προστατεύει, να το σέβεται, να συνυπάρχει μαζί του. Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να γίνει λίγο καλύτερος.
