Οι νέες γενιές, κατηγορούνται από τους παλιότερους, ότι επιλέγουν οι σχέσεις τους να είναι εφήμερες, πιο επιφανειακές. Πως φοβούνται να εκτεθούν, να αφήσουν τον εαυτό τους για να τον μάθει ο άλλος, πως αποφεύγουν να δεθούν, από φόβο ίσως μήπως πληγωθούν. Έχω ακούσει από μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωπο, να μιλάει στα παιδιά του και να τους λέει πως δεν προσπαθούν, δεν βάζουν τα δυνατά τους, πως στα δύσκολα, αντί να παλέψουν, επιλέγουν να κρύψουν το πρόβλημα κάτω από τραπέζι ή να φύγουν τρέχοντας.
Πως τα νέα παιδιά, δεν αντέχουν τους συμβιβασμούς, πως είναι εγωιστές, πως νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους και όλοι οι υπόλοιποι γύρω τους απλά κατέχουν κάποιο ρόλο κομπάρσου. Αυτό το κάνουν σε καθημερινή βάση, σε όλες ανεξαιρέτως τις σχέσεις τους. Ειδικά στις πιο διαπροσωπικές. Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως δεν έχουν κι άδικο. Αλλά πώς να εξηγήσεις σε αυτούς τους ανθρώπους, πως σε μια εποχή που γνωριζόμαστε με τους γύρω μας πατώντας κουμπάκια στο πληκτρολόγιο ή στο κινητό, πόσο εύκολο είναι να βάζουμε και να βγάζουμε ανθρώπους από την ζωή μας. Ακόμη κι αν τους το πεις, δύσκολα θα το καταλάβουν.
Και δεν θα το καταλάβουν, γιατί σε αντίθεση με εμάς που μάθαμε στα εύκολα και τα γρήγορα, εκείνοι στα χρόνια τους βίωναν μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. Βίωναν σχέσεις που ακόμη και μέχρι και σήμερα διατηρούν, φιλίες που δεν χάθηκαν στον χρόνο, έρωτες που με τα πάνω και τα κάτω τους εξακολουθούν να υπάρχουν μέσα σε γάμους, δεν ήξεραν τι πάει πει πάω στο δικηγόρο για να βγάλω διαζύγιο, κι όλα αυτά γιατί οι άνθρωποι τότε είχαν υπομονή, ήξεραν τι πάει να πει «συγχωρώ» και μέσα από τα δύσκολα έβρισκαν την λύση και προχωρούσαν, δεν τα παρατούσαν.
Σαν αυτές τις σχέσεις που βλέπουμε σε ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου και ζηλεύουμε. Που τις έχουμε για πρότυπο. Που θα θέλαμε πολύ να έχουμε ζήσει κι εμείς μια τέτοια αγάπη ή φιλία. Μέχρι εκεί όμως. Γιατί από το να βρεθείς να έχεις μια τέτοια σχέση, μέχρι πραγματικά να σου συμβεί η απόσταση είναι μεγάλη. Δεν ξέρω αν φταίνε οι γρήγοροι ρυθμοί, το ότι δεν δεχόμαστε μύγα στο σπαθί μας, ότι δεν μας αρέσει να κάνουμε πίσω. Δεν ξέρω αν πραγματικά είμαστε ευτυχισμένοι μέσα σε σχέσεις, φιλίες, συνεργασίες. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως για να είμαστε καλά με τους γύρω μας χρειάζεται κατανόηση, σεβασμός και να μην φοβόμαστε να μοιραστούμε. Νομίζω αν υπάρχουν αυτά, όλα τα υπόλοιπα μπορούμε να τα παλέψουμε, τι λες;
