Οι ρυθμοί όλων είναι αδυσώπητοι. Βλέπεις τον κόσμο να τρέχει γύρω σου. Απελπισμένος, γεμάτος από προβλήματα, χίλια δυο πράγματα να απασχολούν τις σκέψεις του. Προβλήματα με την δουλειά, προβλήματα στο σπίτι, προβλήματα με τα παιδιά. Όλα πρέπει να περάσουν από εκείνον, αυτός να βρει λύση. Και κάπως έτσι, έχει κλειστεί στον εαυτό του. Έτσι δείχνει τουλάχιστον.
Σαν να μην τον απασχολεί τίποτα άλλο. Κλείνει την πόρτα του σπιτιού του, προσπαθεί να ηρεμήσει , να αφήσει για λίγο έξω από την πόρτα τις όποιες του σκοτούρες. Αναρωτιέμαι, αν μέσα στον ορυμαγδό των προβλημάτων που έχει φωλιάσει μέσα στο μυαλό του, υπάρχει έστω μια στιγμή που να σκεφτεί και τον διπλανό του. Τον γείτονα του. Κι ας μην έχει μαζί του καθημερινές επαφές, κι ας τον τσατίζει που μπορεί να βάζει την μουσική στην διαπασών, κι ας πετάει καμιά φορά τα σκουπίδια του μπροστά στη δική του πόρτα.
Εντάξει, όλοι ξέρουμε ότι το να συνυπάρχεις στην ίδια γειτονιά με άλλους γύρω σου δεν είναι πάντα εύκολα διαχειρίσιμο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να ξεχνάμε ότι πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι. Που θέλω να καταλήξω; Έχεις σκεφτεί, αγαπημένε μου αναγνώστη, ποια θα ήταν η αντίδραση σου αν άκουγες από το διπλανό διαμέρισμα κλάματα και φωνές; Πως αλήθεια θα αντιδρούσες, αν από το διπλανό σπίτι άκουγες την γειτόνισσα να καλεί σε βοήθεια; Πως, αν μέσα στον ύπνο σου, σε ξυπνούσαν βρισιές ή αν καταλάβαινες πως δίπλα σου ακριβώς κάποιος χειροδικεί; Θα ήθελα πολύ να ήξερα, γιατί έχω την εντύπωση πως οι περισσότεροι από εμάς, δυστυχώς, ίσως και να αλλάζαμε πλευρό και να πέφταμε και πάλι να κοιμηθούμε. Με φοβίζει αυτό που καμιά φορά έχει τύχει κι εγώ να σκεφτώ. Το «ε, και τι με νοιάζει εμένα;», «δεν μπορώ να μπλέκω σε άλλων ιστορίες», «δεν αφορά τη δική μου ζωή», «δεν μου πέφτει λόγος τι κάνει ο άλλος μέσα στο σπίτι του», «δεν με αφορούν τα οικογενειακά κανενός». Δε νομίζεις ότι είναι λίγο υποκριτικό όλο αυτό;
Γιατί αυτό το «δεν με ενδιαφέρει τι κάνει ο άλλος μέσα στο σπίτι του» δεν δείχνουμε να το ενστερνιζόμαστε όταν κουτσομπολεύουμε για το ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει σε ένα διαμέρισμα. Ξέρω πως έχουμε απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλον. Όμως θα πρέπει να είμαστε υποψιασμένοι, να δείχνουμε ενδιαφέρον για τον διπλανό μας. Να μιλάμε και να αντιδράμε, όταν αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά. Η βία είναι πλέον ένα σύνηθες φαινόμενο στα σπίτια. Είτε λεκτική, είτε σωματική. Από γονείς σε παιδιά, από άντρες σε γυναίκες και το αντίστροφο, από προσβολές, από υποτιμητικά λόγια. Ας αντιληφθούμε λοιπόν τέτοια περιστατικά γύρω μας, δεν πρέπει απλά να τα παρατηρούμε, αλλά να τα καταγγέλλουμε. Το ίδιο θα θέλαμε να έκαναν και για μας αν βρισκόμασταν σε αυτή τη δύσκολη θέση. Με το να αδρανούμε δεν βοηθάμε κανέναν, πόσο μάλλον μια κοινωνία να πάει μπροστά.
