Κάποιες φορές κάθομαι έξω στο μπαλκόνι. Κοιτάζω τα σπίτια απέναντι, τα πεζοδρόμια. Καμιά φορά το μάτι μου χάνεται λίγο πιο μακριά, εκεί που κάποτε, σαν παιδιά μας φάνταζε τεράστια και μακρινή διαδρομή. Και κάπου εκεί θυμάμαι πως ήταν παλιά η γειτονιά. Με τα μικρά της στενά και εμάς να φωνάζουμε και να τρέχουμε πάνω κάτω, χειμώνα –καλοκαίρι. Τότε που είχαμε χωρίσει στο μυαλό μας τις γειτονιές, σε πάνω και κάτω, και διοργανώνομαι παιχνίδια αναμεταξύ μας. Τότε που δεν χορταίναμε να παίζουμε κοντά στα μικρά και χαμηλά σπίτια της Νέας Ιωνίας, που εκεί μέσα έμεναν πρόσφυγες γεμάτοι αθωότητα. Πολλές φορές αναπολώ εκείνα τα χρόνια και την αθωότητα τους. Αναπολώ και τα πρόσωπα που τότε αποτελούσαν την γειτονιά μας με τα περισσότερα παιδιά, φίλους μου, να έχουν φύγει.
Άραγε να θυμούνται και εκείνοι αυτά που κάναμε σαν παιδιά; Να θυμούνται πόσες φορές μαλώσαμε και πόσες άλλες πάλι τα βρίσκαμε; Άραγε να θυμούνται τα μέρη που κρυβόμασταν όταν παίζαμε κρυφτό ή τις βόλτες που μας άρεσε να κάνουμε με τα ποδήλατα; Τώρα, έχοντας κάνει και οι ίδιοι παιδιά, τους έχουν ξεναγήσει στα μέρη εκείνα που τότε τους άρεσε να παίζουν εκείνοι; Και τι δεν σκαρφιζόμασταν τότε.
Τι κυνηγητό μας έκαναν τότε οι μεγαλύτεροι για να μας συνετίσουν και να πάψουμε να φωνάζουμε. Εμείς όμως τίποτα. Αλωνίζαμε από το πρωί μέχρι το βράδυ τα καλοκαίρια, δεν μας ένοιαζε τίποτα μέσα στην άγνοια κινδύνου που μας διακατείχε. Πόσο θα ήθελα, αγαπημένε μου αναγνώστη, να μπορούσα και πάλι να κάνω κάποιες από τις αταξίες που συνηθίζαμε να κάνουμε τότε. Να μαζευτούμε πάλι ένα βράδυ όλοι μαζί και να πάμε να χτυπάμε κουδούνια και να τρέχουμε για να μην μας αναγνωρίσει κανείς. Να παίξουμε «μήλα», χάνοντας την αίσθηση του χρόνου. Κάνοντας αστεία αναμεταξύ μας, με αθώα και παιδικά ανέκδοτα. Όλα τότε ήταν τόσο απλά. Η καθημερινότητα μας ήταν ένα συνεχόμενο γέλιο και ατέλειωτο παιχνίδι. Δεν μας σκότιζε τίποτα, παρά μόνο όταν η μάνα μας φώναζε γιατί έπρεπε και κάποια στιγμή να μαζευτούμε στο σπίτι μας.
Τα πράγματα τότε για εμάς ήταν τόσο απλά και βιώνοντας τις σημερινές συνθήκες, με μια καθημερινότητα που σε σφυροκοπά από εκατό μεριές, η μόνη όμορφη σκέψη είναι ότι τουλάχιστον τα παιδικά σου χρόνια ήταν γεμάτα ειλικρίνεια, αληθινές φιλίες και συναισθήματα βγαλμένα μέσα από αθώες ψυχές. Μακάρι να μπορούσα να δείξω στα σημερινά παιδιά, που ανάθεμα αν γνωρίζουν τι πάει να πει παιχνίδι στη γειτονιά, όλα αυτά τα όμορφα που ευτυχώς έχουμε ζήσει εμείς. Το πιο σημαντικό; Μακάρι τα σημερινά παιδιά να γελάνε και να έχουν την αθωότητα που εμείς κρύβαμε τότε μέσα μας. Όχι τίποτα άλλο, για να μπορούν να αναπολούν και εκείνα με τη σειρά τους, όπως κάνω εγώ σήμερα και να λένε πως ναι, ήταν όμορφα τα παιδικά μας χρόνια.
