Είχα καιρό να το δω αυτό το κορίτσι, χάσαμε την καθημερινή μας ,σχεδόν, επαφή όταν σταμάτησε να δουλεύει στο μαγαζί που συνήθιζα να πηγαίνω για καφέ μετά τη δουλειά. Την βρήκα σε νέα δουλειά, στο πόστο που ξέρει μια χαρά. Είπαμε τα νέα μας, δεν είχε αλλάξει και τίποτα το τραγικό, για να λέμε την αλήθεια, παρ’ όλο ότι το διάστημα που είχαμε να συναντηθούμε ήταν αρκετά μεγάλο. Εκτός του ότι εκείνη αποφάσισε να διαβεί διαφορετικό δρόμο από τον αγαπημένο της, με τον οποίο ήταν αρκετά χρόνια μαζί, αν και πολλοί νεότεροι σε ηλικία από εμένα. Πάντα διακριτική, την άφησα να μου πει μόνο όσο εκείνη ήθελε.
Εγώ τους είχα αφήσει να έχουν μετακομίσει στο ίδιο σπίτι, να δουλεύουν και οι δύο, να περνάνε καλά, να έχουν τις παρέες τους, να βγαίνουν έξω, να διασκεδάζουν. Θα μου πεις, αγαπημένε μου αναγνώστη, μέχρι να έρθει ο χωρισμός, κάπως έτσι δεν είναι οι σχέσεις μας; Έλα όμως που αν βλέπεις να φτάνει το τέλος, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να το αποφύγεις. Επίπονος ένας χωρισμός, αλλά ίσως είναι και μια επιλογή που μπορεί να βγει και σε καλό, να φέρει την εξέλιξη, να απομακρύνει από την ζωή μας ακατάλληλους ανθρώπους και να φέρει κάτι καινούργιο. Αν μπόρεσα να καταλάβω, η γνωστή μου δεν το έχει ξεπεράσει ακόμη. Φαινόταν στο πρόσωπο της μια μελαγχολία. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ ένας χωρισμός δεν είναι εύκολος. Θέλει το χρόνο του, θέλει κάποιος να το δουλέψει στο μυαλό του, να κλάψει, γιατί όχι, να θρηνήσει, αλλά να βρει και τον τρόπο να σταθεί και πάλι στα πόδια του και να προχωρήσει παρακάτω.
Το μόνο σίγουρο είναι, ότι όσο κι αν μας πικράνει ένας χωρισμός, όντας απόφαση δική μας ή και όχι, βγαίνεις πιο δυνατός. Τον λόγο τον καταλαβαίνεις και μόνος σου και δεν είναι άλλος ότι ακόμη και πάτο να πιάσεις, που λέμε, πάντα θα ανακαλύψεις ένα στοιχείο του εαυτού σου που ούτε καν γνώριζες ότι υπάρχει, από εκεί θα πιαστείς και σιγά – σιγά θα βρεις την έξοδο για το ξέφωτο και την αισιοδοξία και πάλι. Εκείνο που μου βγήκε αυθόρμητα, όταν η γνωστή μου σταμάτησε να μιλάει, ήταν ένα «πάμε γι’ άλλα, για πιο ωραία πράγματα». Μπορεί εκείνη την στιγμή εκείνη μπροστά της να έβλεπε μόνο «μαύρο», αλλά όταν έρθει η στιγμή, θα καταλάβει πως όντως εκεί έξω υπάρχουν κι άλλα, σίγουρα πιο ωραία πράγματα για να ζήσει. Αρκεί να σηκώσει το βλέμμα της ψηλά και να παραδεχτεί ότι ο κάθε άνθρωπος που περνάει από τη ζωή μας κάτι αφήνει, εμάς σίγουρα καλύτερους.
