Δεν έχω πολλούς φίλους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ελάχιστους από αυτούς που διαθέτω, δεν έχω γνωρίσει από κοντά, δεν έχουμε ανταλλάξει απόψεις, δεν έχουμε πιει έναν καφέ. Επίσης σπάνια στέλνω εγώ αιτήματα φιλίας. Δεν πάει λίγος καιρός, που μπήκα στη διαδικασία να δω όλα εκείνα τα αιτήματα φιλίας που μου έχουν κάνει και που ποτέ δεν αποδέχθηκα ή απέρριψα. Φυσιογνωμικά, γνωρίζω πολλούς από αυτούς, με άλλους έχουμε κοινούς γνωστούς, άλλοι πάλι δεν ξέρω καν πως ανακάλυψαν την ύπαρξη μου. Αποδέχθηκα κάποια από τα αιτήματα και ανάμεσα στους νέους μου «φίλους» παρατήρησα μια περίπτωση που με προβλημάτισε από την αρχή.
Η φωτογραφία που είχε επιλέξει να βάλει στο προφίλ ήταν βασικά ο λόγος της περιέργειας και που μου κίνησε το ενδιαφέρον για να μπω και να δω περί τίνος πρόκειται. Ξαπλωμένη σε μια πισίνα, στην Σαντορίνη αν δεν κάνω λάθος, ποζάρει και αναδεικνύει την τελειότητα της. Άψογο σώμα, λαμπερά μαλλιά, αψεγάδιαστο σώμα, χωρίς κυτταρίτιδα, γυμνασμένη, από εκείνους τους τύπους που ότι και να φάνε δεν πρόκειται να πάρουν γραμμάριο. Μπήκα στο προφίλ να δω την δραστηριότητα της. Έξοδοι με φίλους, διακοπές σε νησιά, μπουκάλια σαμπάνιας να ανοίγουν, βόλτες με κότερα, ψώνια σε μαγαζιά του εξωτερικού και δεν συμμαζεύεται. Θα μου πεις, και δίκιο θα έχεις, αγαπημένε μου αναγνώστη, δανεικά σου ζητάει;
Προφανώς και καλά κάνει ο καθένας και κάνει τη ζωή που του αρέσει, ειδικά αν έχει λύσει το οικονομικό του θέμα, αυτό όμως που βλέπω και με προβληματίζει είναι άλλο. Πως προσπαθούμε, μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, να παρουσιάσουμε, μια ζωή πολυτάραχη. Μια ζωή που μακάρι να είναι αληθινή, αλλά νομίζω ότι παρά είναι καλή, τουλάχιστον έτσι όπως «δείχνεται», για να είναι. Αυτό που έχω καταλάβει, είναι ότι προσπαθούμε μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να δείξουμε ότι ζούμε μια τέλεια ζωή. Ότι περνάμε συνεχώς καλά, δεν έχουμε προβλήματα, πηγαίνουμε στα καλύτερα μαγαζιά να φάμε, να πιούμε τα ποτά μας, δείχνουμε ότι μπορεί και να μην αντιμετωπίζουμε κανένα οικονομικό πρόβλημα, πως έχουμε φίλους που μας αγαπούν. Αυτή η υπέρ έκθεση της ζωής μας, δεν κουράζει; Δεν αγχώνει; Ότι κάθε μέρα θα πρέπει να αποδεικνύεις ότι περνάς καλά; Αν με ρωτάς, αγαπημένε μου, θεωρώ αυτό το λούκι που έχουμε μπει όλοι μας εντελώς βλακώδες κι ίσως, όσο είναι καιρός και δεν ψωνιστούμε εντελώς, να πρέπει να αποβάλλουμε από τη ζωή μας τέτοια σύνδρομα…τελειότητας και να κατανοήσουμε πως η ουσία των πραγμάτων βρίσκεται αλλού, σε αυτά που αποκαλούμε κάποιες φορές «βαρετά». Στις μικρές καθημερινές απολαύσεις, σε μια αγκαλιά, ένα φιλί, μια βόλτα, μακριά από selfie και προσπάθεια επίδειξης του εαυτού μας.
