Συζητούσαμε στο γραφείο μεταξύ μας, αγαπημένε μου αναγνώστη, λέγαμε μέρη που μας αρέσει να πηγαίνουμε για φαγητό, καφέ ή ποτό. Όχι, ότι βγαίνουμε και κάθε μέρα έξω, αλλά εντάξει, μια ή δυο φορές την εβδομάδα δεν θα βγεις σαν άνθρωπος; Την ίδια συζήτηση είχα και με φίλους μου, με τους οποίους δεν βρισκόμαστε και όσο συχνά θα θέλαμε. Λίγο η δουλειά, λίγο οι υποχρεώσεις, δεν καταλαβαίνεις για πότε χάνεσαι. Σκεφτόμουν όμως, ότι υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι ενώ έχουν την ευκαιρία, το χρόνο και τα χρήματα για να βγουν έξω, εν τούτοις επιλέγουν να μείνουν στο σπίτι. Και δεν σου μιλάω για κάποιον που έχει οικογένεια και παιδιά, αλλά για νέους ηλικιακά, που έχουν το δικό τους σπίτι, ανεξάρτητη ζωή από τους γονείς τους. Αναρωτήθηκα λοιπόν, όταν κάποιος μου είπε ότι βαριέται να βγαίνει έξω, έχει «φάει» τη νύχτα με το κουτάλι και πλέον δεν του λέει τίποτα μια νυχτερινή έξοδος, αν δεν του λείπουν οι φίλοι του κι αν δεν θέλει να αλλάζει παραστάσεις.
Η απάντηση του; Μια χαρά περνάω και μόνος μου. Κι αυτό, αν κι έτσι όπως στο περιγράφω, ακούγεται κάπως, εν τούτοις κρύβει μια μεγάλη αλήθεια μέσα του, που δεν είναι άλλη από το ότι ο συγκεκριμένος τύπος, και φαντάζομαι πολλοί άλλοι σαν κι αυτόν, δεν επιθυμούν να βγουν, απλά για να πουν ότι βγήκαν, η φιλία γι αυτούς δεν είναι δημόσιες σχέσεις που ξεδιπλώνονται σε κάποια καφετέρια ή σε ένα τσιπουράδικο και το κυριότερο; Τα έχουν βρει με τον εαυτό τους και περνάνε και μόνοι τους καλά. Γι αυτούς το να κάτσουν στο σπίτι, να μαγειρέψουν, να δουν μια ταινία, δεν είναι αιτία μελαγχολίας, αλλά ευχαρίστησης. Συνειδητοποιώντας λοιπόν αυτό το γεγονός, μπήκα στη διαδικασία να με ρωτήσω, άραγε εγώ πόσο καλά τα έχω με τον εαυτό μου; Περνάω καλά μαζί του; Ή φτάνουν στιγμές που δεν θα ήθελα καν να τον είχα γνωρίσει; Εσύ έχεις αναρωτηθεί, αγαπημένε μου; Κι αν όχι, έχεις σκεφτεί τους λόγους; Αν κάτσεις και το σκεφτείς, με τον εαυτό μας περνάμε όλες τις ώρες της ημέρας.
Με αυτόν ξυπνάμε, με αυτόν κοιμόμαστε. Εκείνος θα σε μαλώσει αν δεν ταιριάξεις καλά τη μπλούζα με το παντελόνι, εκείνος θα σε επιβραβεύσει αν το φαγητό που θα φτιάξεις γίνει «λουκούμι». Απ’ όλους μπορείς να κρυφτείς, από εσένα με τίποτα. Γνωρίζει τα πάντα για σένα. Τι σκέφτεσαι, τι κάνεις, τι ονειρεύεσαι, πότε είσαι χαρούμενος και πότε θλιμμένος. Είναι εκεί, στα άσχημα και τα καλά. Θα θελήσεις να κάτσεις σπίτι; Θα καθίσει μαζί σου στον καναπέ. Θα βγεις έξω να πιεις μέχρι το πρωί; Μαζί σου θα τσουγκρίζει το ποτήρι. Γι αυτό αν ακόμη δεν έχεις καταφέρει να τα «πείτε», να η ευκαιρία. Να δεις που κάτι παραπάνω θα ξέρει για σένα.
