«Σκέφτομαι αυτά τα παιδιά. Σκέφτομαι το μέλλον τους, σκέφτομαι τις επιλογές τους. Προσπαθώ να μπω στο μυαλό τους και να καταλάβω τι σκέφτονται, τι ονειρεύονται. Δικά τους όνειρα ή του γονιού; Όνειρα- όνειρα ή καμουφλαρισμένο φιλότιμο που ονομάτισαν όνειρο; Δύσκολοι καιροί. Δύσκολες ηλικίες. Χωρίς καλά- καλά να ξέρεις τον κόσμο, χωρίς να έχεις ξεμυτίσει από το προστατευτικό κουκούλι της οικογένειας, χωρίς να ξέρεις και τον ίδιο σου τον εαυτό, καλείσαι να αποφασίσεις. Καλείσαι να οραματιστείς πώς θέλεις να είσαι σε 5 χρόνια από το σημείο μηδέν. Κι αυτή η απόφαση, είναι που σε ακολουθεί χρόνια και χρόνια. Σ’ αρέσει; Δε σ’ αρέσει; Είναι επιτυχής ή ολότελα αποτυχημένη;
Είναι δική σου ή κανενός άλλου που σου την πάσαρε για δική σου; Μπερδεμένα είναι πολλά παιδιά. Όχι όλα, αλλά πολλά. Είχα συμμαθήτρια που έλεγε θέλω να γίνω γιατρός. Κι εγώ το έλεγα. Εγώ λιγοψυχούσα κι εκείνη έτρεχε όπου έβλεπε αίμα να βοηθήσει. Μαντέψτε ποιος δεν έγινε ποτέ γιατρός. Εγώ φυσικά. Εκείνη το πέτυχε το όνειρό της. Εμένα πάλι μου πήρε καμιά δεκαριά χρόνια πέραν του σημείου μηδέν να βρω το δρόμο μου. Να διαλέξω τι θέλω για μένα. Σκέφτομαι αυτούς που αλλού ήθελαν να πάνε κι αλλού βρέθηκαν, εκείνους που δεν κατάφεραν να ορθώσουν ποτέ το ανάστημά τους και να ομολογήσουν πού ήθελαν να πάνε. Άλλοι από φόβο, άλλοι από φιλότιμο.
Δε βοηθά και το σύστημα να καταλάβεις κανείς τον εαυτό του. Μπουκώνουν τα παιδιά πράγματα, είναι και η κοινωνία μας του φαίνεσθαι, είναι και οι γονείς που θέλουν το καλό των παιδιών με βάση το μυαλό των γονιών και κάπου μπερδεύεται το πράγμα. Κι ένας σωστός σχολικός επαγγελματικός προσανατολισμός να μην υπάρχει. Και γεμίζουμε δυστυχή πλάσματα, εγκλωβισμένα σε χαρτιά και παπύρους, σε στενά, μπουντρουμιασμένα έδρανα και γραφεία να κοιτούν από τα παράθυρα τον ήλιο και να θέλουν να είναι αλλού. Πού το πάω τόση ώρα θα αναρωτιέται κανείς. Το πάω στο ότι πρέπει τα παιδιά να κάνουν αυτό που αγαπούν. Ακόμη κι αν είναι κάτι χωρίς αίγλη, χωρίς πολλά λεφτά.
Να’ ναι ευτυχισμένα. Ας βοηθήσουμε τα παιδιά να είναι ευτυχισμένα. Ας τους δείξουμε το δρόμο αλλά να μην τους επιβάλλουμε την κατεύθυνση βάσει των δικών μας θέλω. Ας ξέρουν τι μπορούν κι ας αποφασίσουν τι θα κάνουν. Μας θέλουν συνοδοιπόρους, μας θέλουν συμβουλάτορες, αλλά όχι άκαμπτους καθοδηγητές. Παιδιά είναι. Και τα λάθη επιτρέπονται. Αλλά να’ ναι δικά τους, όχι δικά μας. Θα βρουν αυτά τον τρόπο να τα διορθώσουν, όπως κάποτε βρήκαμε κι εμείς το δικό μας… Και δε θα βρουν το δρόμο τους, όπως πολλοί μάθανε να λένε. Θα τον φτιάξουν». Όταν το διάβασα ένιωσα μια ανακούφιση. Ανακούφιση γιατί υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που θέλουν τα παιδιά να είναι ελεύθερα, ευτυχισμένα και να ψάχνουν για το δικό τους δρόμο. Και αυτό από μόνο του, αγαπημένε μου, το λες και αισιόδοξο…
