Δεν θα σου πω καμιά σοφιστεία, αγαπημένε μου αναγνώστη, γιατί είμαι σίγουρη ότι το ξέρεις ήδη. Το λες κάθε τόσο που διαβάζεις στις εφημερίδες για κάποιο θάνατο, πως η ζωή είναι μικρή. Αυτό το ξέρουμε, έτσι δεν είναι; Το θέμα όμως είναι, γιατί ενώ γνωρίζουμε ότι δεν ξέρουμε τι μπορεί αύριο να μας ξημερώσει, δεν την ζούμε έτσι όπως μόνο εμείς θέλουμε. Μεγαλώσαμε, ακούγοντας ότι στη ζωή σου, εσύ είσαι ο μόνος κυρίαρχος, μόνος σου προχωράς, κάνεις ότι θες, ζεις όπως θες, δεν λαμβάνεις υπόψιν σου την άποψη κανενός, έχοντας ως στόχο, κάπου εκεί στα βαθιά γεράματα και κάνοντας τον απολογισμό, να μην έχεις μετανιώσει για κάτι που έκανες ή δεν έκανες.
Τώρα, πως την πατήσαμε όλοι μας και έχουμε καταντήσει να ζούμε ζωές μέσα στο συμβιβασμό, μη με ρωτάς, δεν έχω απάντηση. Αυτό που ξέρω είναι ότι βλέπω γύρω μου ανθρώπους δυστυχισμένους, που έχουν απωθημένα, που ενώ ήθελαν για κάποιο λόγο δεν κατάφεραν να κάνουν πραγματικότητα τα όποια τους όνειρα. Θες στον επαγγελματικό τομέα, θες στον ερωτικό, θες στον οικονομικό;
Το θέμα είναι τη στιγμή που έπρεπε δεν ρίσκαραν να ζήσουν τη ζωή που ήθελαν. Αναρωτιέμαι το γιατί. Τι να φοβήθηκαν εκείνη τι στιγμή; Τι σκέψεις να έκαναν; Γιατί να το επεξεργαστούν τόσο στο μυαλό τους, να περάσει ο χρόνος και το πουλάκι να πετάξει; Γιατί οι προσωπικές μας επιλογές να μην χαρακτηρίζονται από αυθορμητισμό; Μήπως γιατί έπρεπε να πας με το ρεύμα; Να είσαι ίδιος με τους άλλους; Ή μήπως γιατί η κάθε σου σκέψη και κίνηση έπρεπε πρώτα να περάσει από εκατοντάδες φίλτρα; Χαθήκαμε μέσα στις σκέψεις και τα «αν» αγαπημένε μου, προσπαθώντας, αν είναι δυνατόν, να προβλέψουμε τι θα συμβεί, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα ενός στόχου, ενός ονείρου μας. Θεωρούσαμε ότι κάτι στραβό πάντα θα τύχαινε και ο φόβος αυτός έβαζε τρικλοποδιά σε κάθε μας σχέδιο. Και να τώρα, να έχεις φτάσει σε μια ηλικία και τα απωθημένα να ξεπηδούν το ένα μετά το άλλο. Να μουτζώνεις τον εαυτό σου για τα όνειρα που δεν κυνήγησες αρκετά από έλλειψη θάρρους.
Να νιώθεις ένοχος που άφησες τον καιρό να κυλήσει, χωρίς να κάνεις πράγματα που σε γέμιζαν. Αλήθεια, αναρωτήθηκες ποτέ πόσο πιο όμορφη θα ήταν η καθημερινότητα σου αν έδινες σάρκα και οστά στην πρώτη σκέψη που θα έκανες ξυπνώντας το πρωί; Πόσο πιο όμορφα θα ένιωθες, αν δεν ανάλυες τα πάντα; Όπως τότε, που σαν παιδιά ότι σκεφτόμασταν το κάναμε. Θα μου πεις τα χρόνια δεν είναι ίδια, ούτε οι αντοχές. Εγώ πάλι θα σου πω ότι αν θέλεις κάτι, θα το καταφέρεις. Ακόμη και αν αποτύχεις όμως, τουλάχιστον θα έχεις προσπαθήσει και δεν θα μετανιώσεις για το ότι έμεινες άπραγος. Θα κοιμάσαι ήσυχος, γνωρίζοντας πως πάλεψες για κάτι που ήθελες, χωρίς να φοβηθείς. Πως δεν κρύφτηκες πίσω από ευθύνες και δεύτερες σκέψεις, πως τόλμησες και διεκδίκησες, γνωρίζοντας πως έκανες κάτι για τον εαυτό σου. Γιατί στο τέλος, εσύ και ο εαυτός σου θα αναμετρηθείτε. Μη το ξεχνάς.
