Με αφορμή τη χθεσινή μας επικοινωνία, αγαπημένε μου αναγνώστη, και όλα όσα σου έγραφα σχετικά με το χρόνο, μου τηλεφώνησε μια αναγνώστρια, μεγαλύτερη σε ηλικία από μένα για να μου πει την άποψη της. Ο χρόνος, μου είπε, μπορεί να σε «μαλακώσει», αλλά μπορεί να σε μεταμορφώσει κιόλας. Μπορεί στα 30 σου να θεωρείς πως τα πάντα γύρω σου είναι υπέροχα, αλλά εκεί γύρω στα 70, να σε έχει κάνει τόσο σκληροτράχηλο η ίδια η ζωή, που να μην αναγνωρίζεις κι εσύ ακόμη τον ίδιο σου τον εαυτό. Την άκουσα με προσοχή. Διαθέτοντας περισσότερες εμπειρίες από εμένα, μου εξιστορούσε διάφορα γεγονότα της ζωής της, τα οποία δεν της επέτρεψαν να ζήσει ακριβώς έτσι όπως θα ήθελε. Όλα όσα βίωσε την οδήγησαν από μικρή ηλικία στο να σκληραγωγηθεί. Πέρασε δύσκολα, παρ’ όλα αυτά, ακόμη και μέσα από την ψυχρή συσκευή του τηλεφώνου, δεν μπορούσα να μη διαπιστώσω, ακούγοντας την φωνή της, ότι παρ’ όλα όσα μπορεί να έχει περάσει, δεν παύει να είναι ένας γλυκός άνθρωπος. Την κατέταξα, χωρίς να την γνωρίζω, σε εκείνους τους ανθρώπους που χαίρομαι όταν τους συναντώ. Στην κατηγορία δηλαδή των ανθρώπων, που παρά τις αντιξοότητες με τις οποίες ήρθαν αντιμέτωποι, κατάφεραν και βγήκαν νικητές, δεν το έβαλαν κάτω και ακόμη και σήμερα, ακόμη και αν τα χρόνια κάπως έχουν περάσει, εξακολουθούν να παλεύουν, θέλοντας να αφήσουν κάτι καλύτερο για τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Θεωρώ μεγάλη υπόθεση για κάποιον να έχει βιώσει δύσκολες καταστάσεις, και παρ’ όλα αυτά να εξακολουθεί να χαμογελά. Χαίρομαι να τους βλέπω, γιατί μεταφέρουν μια αισιοδοξία, μια καλή ενέργεια βρε αδελφέ, που όλοι τόσο την έχουμε ανάγκη. Καταφέρνουν να διατηρούν την ψυχραιμία τους, αναλλοίωτη την ευαισθησία της, τη θετική τους ματιά και το χαμόγελο, που δεν αφήνουν σε κανέναν να τους το κλέψει. Αναρωτιέμαι, πως γίνεται βρε παιδί μου, να περνάς τόσα και να εν τούτοις να έχεις να θυμάσαι μόνο τα ευχάριστα. Υπάρχει κανένα μαγικό κουμπάκι να το πατάς και να σβήνονται δια παντός τα δυσάρεστα από το μυαλό σου; Δεν υπάρχει. Απλά επιλέγεις τι θέλεις να θυμάσαι και τι όχι. Και αγαπάς. Αγαπάς πολύ. Πρώτα τον ίδιο σου τον εαυτό. Γι αυτό τέτοιους ανθρώπους τους βλέπεις να έχουν πολλούς φίλους και γνωστούς. Γιατί δεν αρνούνται να τους αγκαλιάσουν, να τους φιλήσουν, να τους χαμογελάσουν, να τους περιποιηθούν, να τους κάνουν δώρα, να τους φιλοξενήσουν. Δεν ξέρουν τι πάει να πει θυμός, τσακωμός κι ακόμη και αν τσατιστούν λίγο, τους περνά εύκολα, χωρίς να ειπωθούν βαριές κουβέντες. Ξέρουν και υποχωρούν, όταν πρέπει. Τους ανθρώπους αυτούς λοιπόν πρέπει να τους αγαπάμε λίγο περισσότερο. Γιατί είναι η χαρά της ζωής και ένα καθημερινό μάθημα ότι αν θελήσεις, μέσα σου μπορεί να παραμείνεις ένα αθώο και καλοσυνάτο παιδί.
