Δεν αντέχεται άλλη αμπελοφιλοσοφία, αγαπημένε μου αναγνώστη. Δεν αντέχονται άλλες συμβουλές, για το «καλό σου». Καλά, τώρα δεν το έσβησες το τσιγάρο; είπα πριν λίγο σε ένα φίλο μου, όταν τον είδα να ανάβει άλλο. Και εκείνη την ώρα το ξανασκέφτηκα. Εμένα θα μου άρεσε να ερχόταν κάποιος την ώρα που έτρωγα για παράδειγμα παγωτό να μου πει «τι κάνεις εκεί πέρα; Δεν ξέρεις ότι το παγωτό έχουν θερμίδες;».
Θα τον μισούσα κατευθείαν. Και είναι μια σειρά από «συμβουλές» που τις ακούμε και τις λέμε καθημερινά. Μην καπνίζεις, θα πάθεις καρκίνο. Μην πίνεις, θα χαλάσεις το συκώτι σου. Μη τρως, θα παχύνεις. Μην δίνεσαι, θα πληγωθείς. Ένα σωρό «πρέπει» και «μη» και όλα αυτά για το δικό σου καλό. Έχεις καταλάβει αλήθεια εσύ, αγαπημένε μου αναγνώστη, γιατί όλα αυτά που μας ευχαριστούν, είναι όλα όσα εκείνα μας κάνουν κακό; Γιατί δηλαδή θα ήταν τόσο κακό τα παγωτά να μας κάνουν καλό και τις φακές να τις αποφεύγουμε; Ποιος ορίζει τελικά ποια είναι εκείνα που μπορούν να μας καταστρέψουν και γιατί αυτά να είναι τα πιο νόστιμα; Το συζητούσα με μια φίλη μου τις προάλλες, όταν κάναμε ολόκληρη σύσκεψη για να καταλήξουμε αν θα πρέπει να πάμε να φάμε γλυκό ή όχι. Ασχέτως το ότι πήγαμε, αφού εμείς δεν καταλαβαίνουμε και πολλά- πολλά, αλλά ακόμη και το ότι μπήκαμε στη διαδικασία να το σκεφτούμε, λέει πολλά. Και πες μου.
Γιατί εκείνα τα οποία μας αρέσουν και κάνουν το μέσα μας να νιώθει καλά, να κάνουν κακό στο έξω μας; Γιατί όλα εκείνα που προσφέρουν χαρά και ευχαρίστηση να είναι τα ίδια που μπορούν να προκαλέσουν πόνο και στεναχώρια; Για ποια δικαιοσύνη μπορούμε να μιλάμε μετά; Δίκαιη, σου λέει η ζωή. Είναι δίκαιο δηλαδή όλα όσα κάνεις κέφι να κάνεις να μπορούν ταυτόχρονα να σε αρρωσταίνουν; Είναι δυνατόν να επιβάλλεις στον εαυτό σου να ζει με μέτρο καθημερινά; Και όλα αυτά γιατί; Για να μπορέσεις λέει να ζήσεις υγιής μέχρι τα βαθιά σου γεράματα. Να μην πίνεις, να μην τρως, να κοιμάσαι νωρίς, να ξυπνάς και να αρχίζεις να τρέχεις, να μην αγχώνεσαι, να μην κρατάς μέσα σου κακία, να αγαπάς, να τρως όσο γίνεται πιο υγιεινά, να προσεύχεσαι. Μα, πες μου. Είναι δυνατόν να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου τρώγοντας βραστό κουνουπίδι και να είσαι και ευχαριστημένος κι από πάνω; Είναι δυνατόν να κάνεις μια νερόβραστη ζωή;
Ε, δεν γίνεται. Αφού η ζωή θέλει να της προσθέσουμε μια νοστιμιά για να μπορέσουμε να την «βγάλουμε» καθαρή. Και θυμώνω και ενίσταμαι. Γιατί να μην οι σοκολάτες θρεπτικές και τα φασολάκια όχι; Γιατί η νικοτίνη να μην θεραπεύει, αλλά να σκοτώνει; Γιατί να μην είσαι πρότυπο αν τρως πολύ και μισείς τα γυμναστήρια; Γιατί να μην δουλεύουμε τρεις μήνες το χρόνο και τον υπόλοιπο να κάνουμε διακοπές; Γιατί να μην μπορούμε να ζούμε σ’ ένα κόσμο που όλα όσα μας ευχαριστούν θα μας έρχονταν ουρανοκατέβατα, δίχως να μας προβληματίζουν; Γιατί τόσο καταπίεση μου λες;
