Δεν ξέρεις και εσύ από πότε έχεις να ανοίξεις την τηλεόραση. Βαρέθηκες να ακούς τα ίδια και τα ίδια. Σταμάτησες να ακούς και ράδιο. Για διαδίκτυο δεν το συζητώ. Όσα λιγότερα μαθαίνεις, τόσο καλύτερα νομίζεις πως θα είσαι. Νιώθεις μια απίστευτη μαυρίλα μέσα σου, που δεν είναι άλλη από τη ζοφερή πραγματικότητα που επικρατεί εκεί έξω.
Δεν το επέλεξες όλο αυτό που σου συμβαίνει, αλλά είσαι αναγκασμένος να το ζήσεις. Βαλτώνεις μέρα με τη μέρα για πράγματα για τα οποία όμως δεν έχεις φταίξει εσύ. Ακούς να μιλάνε για σκάνδαλα, για εκατομμύρια που φαγώθηκαν, για χρέη και νομίζεις ότι για όλα αυτά συνέβαλες λίγο κι εσύ. Και σε πονά που ίσως αύριο από μια άλλη γενιά θα θεωρηθείς υπεύθυνος. Δεν το θέλεις. Σε στεναχωρεί. Όπως σε στεναχωρεί και το γεγονός ότι όλα έχουμε καταντήσει να κοιτάζουμε την πάρτη μας και μόνο. Εμείς να είμαστε καλά, και δεν μας ενδιαφέρει το τι μπορεί να συμβαίνει ακόμη και στο γείτονα μας. Αρνούμαστε να συμμετέχουμε. Το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να βρεις τα χρήματα για να πληρώσεις τις υποχρεώσεις σου. Έχεις, πας, στήνεσαι στην ουρά και πληρώνεις. Δεν έχεις; Κάθεσαι σπίτι και κλαις την μοίρα σου. Δεν μπαίνεις καν στην διαδικασία να σκεφτείς τι στο καλό είναι όλα αυτά που σε βάζουν να πληρώσεις και γιατί όσο και αν πληρώνεις το χρέος δεν μειώνεται καθόλου.
Κάθεσαι όμως και τα συζητάς με τους φίλους σου στο καφενείο, λες και εκείνοι θα μπορέσουν να σου δώσουν την λύση ή θα την βρείτε μαζί, όταν γνωρίζεται πολύ καλά πως χωρίς αντίδραση δεν μπορεί να υπάρξει δράση. Όλοι μας βιώνουμε δύσκολα. Η χώρα μας έχει γίνει δύσκολη. Οι άνθρωποι το ίδιο. Αλλά για να σε ρωτήσω κάτι, αγαπημένε μου αναγνώστη, πιστεύεις ότι με το «έχει ο Θεός» που λέμε και ξανά λέμε στους εαυτούς μας μπορεί να αλλάξει κάτι; Νομίζεις πως αν δεν ανοίξεις την τηλεόραση για να ενημερωθείς για τα το συμβαίνει γύρω σου, θα πάψουν αυτόματα να υπάρχουν και τα προβλήματα; Δεν βγάζεις τίποτα με το να αρνείσαι να έρθεις αντιμέτωπος με την πραγματικότητα, όσο σκληρή και αν είναι αυτή. Το να μένεις κλεισμένος στον μικρόκοσμο σου δεν βοηθά ούτε εσένα, ούτε και την κοινωνία που έχει ανάγκη τη δράση σου.
Ας κάνουμε κάτι. Ας ξεβολευτούμε επιτέλους. Ας μη δεχόμαστε τα μασημένα που μας σερβίρουν. Ας ξεκινήσουμε από τα μικρά και ας φτάσουμε στα μεγάλα. Και μαζί ας παρασύρουμε και άλλους που θα μαζί τους θα παλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο. Αυτό δεν θέλουμε να αφήσουμε στα παιδιά μας; Ε, ποιος στο καλό περιμένουμε να το δημιουργήσει αν όχι εμείς οι ίδιοι;
