Φτάσαμε στα τέλη Μαρτίου. Η άνοιξη στα πόδια μας , ο καιρός έχει γλυκάνει λίγο, μετά από ένα δύσκολο και παγωμένο χειμώνα και η πόλη μοιάζει πιο όμορφη από ποτέ. Ειδικά τη νύχτα. Μια βόλτα στους δρόμους της, σε κάνει να την ερωτεύεσαι ξανά και ξανά. Κάθεσαι σε ένα παγκάκι στη παραλία και αναρωτιέσαι αν τα μάτια σου και η ψυχή σου χωράει τόση ομορφιά. Σηκώνεται να κινηθείς πιο κεντρικά, κάνεις μια βόλτα στην Ερμού και πέφτεις πάνω σε μια παρέα που γελάει δυνατά. Παραδίπλα βλέπεις να περπατάει ένα ζευγάρι απόλυτα ευτυχισμένο. Κρατάει ο ένας σφιχτά το χέρι του άλλου και χαμογελάνε. Δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο, παρά μόνο το ότι είναι μαζί.
Σαν εκείνος ο δρόμος να φτιάχτηκε μόνο και μόνο για να περπατήσουν οι δυο τους. Σε κάποια στιγμή σταματάνε και αγκαλιάζονται. Η κοπέλα έχει κυριολεκτικά χαθεί στην αγκαλιά του καλού της, σαν να έχουν γίνει ένα. Και σκέφτηκα πόσο τυχεροί μπορούν να νιώθουν οι άνθρωποι όταν βρίσκουν αγκαλιές για να «κουμπώνουν». Που βρίσκουν αγκαλιές ικανές να ενώσουν καθετί τι σπασμένο που μπορεί να υπάρχει μέσα τους. Προφανώς και αγκαλιά από αγκαλιά διαφέρει. Σε άλλες μπαίνεις με ευκολία, σε άλλες νιώθεις ότι περισσεύεις. Άλλες πάλι τις αντιμετωπίζεις με φόβο, άλλες αποδεικνύονται ότι δεν άξιζαν. Εγώ μιλάω όμως, αγαπημένε μου αναγνώστη, για την μια και αναντικατάστατη αγκαλιά. Που ξέρεις ότι θα είναι ανοιχτή όποτε και αν την αναζητήσεις. Που θα είναι τόσο ζεστή, που θα καταφέρει να ξεπαγώσει όλο σου το είναι. Που όταν θα κουρνιάζεις μέσα της θα νιώθεις ότι δημιουργήθηκε αποκλειστικά για σένα.
Μη νομίζεις ότι λόγω των καταστάσεων δεν υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω με ανοιχτές αγκαλιές. Υπάρχουν. Όπως και υπάρχουν και άνθρωποι να σου αποδείξουν τι πάει να πει ψυχή και που όταν σου ανοίξουν την αγκαλιά τους θα καταλάβεις γιατί έπρεπε να περάσεις όλα όσα πέρασες για να φτάσεις μέχρι εκεί για να δεις τελικά το νόημα. Η αγκαλιά γιατρεύει, έχει απίστευτη δύναμη, όλα μπορούν να γίνουν λίγο καλύτερη μ’ αυτήν. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν να αγκαλιαζόμαστε, μέχρι τι στιγμή που θα νιώσουμε ότι ναι, μέσα μας όλα πλέον έχουν κολλήσει, ότι δεν έχει μείνει ούτε τόσο μια μικρή χαραμάδα μέσω της οποίας θα μπορέσει να εισβάλει το οτιδήποτε. Αγκαλιαστείτε και διώξτε μακριά κάθε φόβο, κάθε θλίψη, όσο πιο σφιχτά μπορείτε. Είχα διαβάσει κάπου, ποιος ο λόγος να έχεις χέρια, αν όχι για να αγκαλιάζεις.
Νομίζω ότι ισχύει, τι λες και εσύ;
