Αν κάτι μπορώ να πω με σιγουριά στα 36 μου χρόνια, είναι ότι τα πάντα νιώθω να έχουν αλλάξει γύρω μου. Δεν είναι μόνο ότι μεγαλώνω, αλλά βλέπω στον εαυτό μου μια ουσιαστική αλλαγή. Αυτή της έλλειψης υπομονής. Συζητώντας με φίλους, πριν λίγες ημέρες, και ακούγοντας μια παρέα φοιτητών να σχεδιάζει από ποιο μπαράκι θα ξεκινήσει και σε ποια μπουζούκια θα καταλήξει για τη διασκέδαση του, κοιτιόμασταν με απορία. Πότε ήταν που και εμείς ήμασταν σε αυτή τη φάση; Που χάθηκε όλη εκείνη η ενεργητικότητα που είχαμε; Που ακόμη και έξι η ώρα να γυρνούσαμε στο σπίτι από διασκέδαση, δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα μετά από δυο ώρες να σηκωθούμε να πάμε για δουλειά.
Πλέον όμως δεν έχουμε το κουράγιο. Βαριόμαστε; Μπουχτίσαμε από τα ξενύχτια και τα ποτά; Δεν ξέρω που να το αποδώσω, αλλά είναι γεγονός ότι εκεί γύρω στις 12, πολλές φορές και νωρίτερα, νιώθεις τα μάτια σου να βαραίνουν και το μόνο που θέλεις είναι να πας στο σπίτι σου να κοιμηθείς και όχι να τρέχεις σε μπαρ και κλαμπ, θεωρώντας ότι θα σε ποδοπατήσουν, θα σου προσφέρουν «μπόμπες» και δεν θα περάσεις καλά. Προτιμάς τα πιο ήσυχα πράγματα. Μαζώξεις στα σπίτια, κανένα ήσυχο μπαράκι, ξέρεις από αυτά που τα γνωρίζουν λίγοι. Εκείνο που ζητάς είναι απλά να βρεθείς με τους φίλους σου, να πείτε τις σαχλαμάρες σας, να γελάσετε. Χωρίς πολλά – πολλά.
Χωρίς να περάσεις μια ολόκληρη ώρα μπροστά στον καθρέφτη για να ετοιμαστείς. Σου φαίνονται όλα τόσο ανούσια πλέον. Και το κυριότερο; Νιώθεις πως δεν έχεις ανάγκη από ένα ποτό, ένα ξενύχτι ή ένα μεθύσι, όλα όσα δηλαδή λαχταρούν (και καλά κάνουν) οι νέοι σήμερα. Τα έκανες με την ώρα σου, τα έζησες, τα χόρτασες και τώρα ζητάς την ηρεμία σου και μόνο. Θα μου πεις που είναι το κακό. Πουθενά. Ίσα- ίσα που τώρα συνειδητοποιήσεις πως η κάθε ηλικία έχει τα καλά και τα άσχημα της. Τις ομορφιές της. Στο να μεγαλώνει κανείς έχω βρει κάτι όμορφο. Που δεν είναι άλλο από την αναζήτηση των απλών πραγμάτων, των ήρεμων καταστάσεων, των λίγων και καλών φίλων.
Αλλοίμονο αν πιστέψουμε ότι θα είμαστε για πάντα παιδιά. Μεγαλώσαμε και θα μεγαλώσουμε κι άλλο. Το θέμα είναι οι προτεραιότητες που βάζουμε στη ζωή μας, μη ξεχνώντας πως τα ωραιότερα σίγουρα δεν τα έχουμε ζήσει ακόμη. Κι ας μην ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει. Κι ας ζούμε την αγωνία και το άγχος. Η ζωή είναι ωραία, αλλά που ξέρεις; Ίσως μπορεί να γίνει και ωραιότερη. Ας προσπαθήσουμε…
